É un concepto que se presta a equívocos e que moita xente interpreta de modo erróneo porque o adxectivo «nova» ten connotacións positivas e relaciónase con conceptos como «propio da mocidade», «non usado», «limpo», «fresco», «orixinal» ; o contrario de «vello», «repetido»… O novo sempre resulta atractivo. Unido ao substantivo «normalidade», suxírenos que a nosa vida cotiá entra nun período que podemos cualificar de grato, unha especie de primavera, de renacer vital. Así parecen entendelo os que cren que é o fin da pandemia e de todas as súas restricións, e que, con quitarse a máscara, todo volvería ser como antes; pero que tenten pedir unha cita médica, que vaian á compra cos mesmos euros cos que antes resolvían a semana, que enchan o depósito do coche, se é que aínda poden usalo…
Se comparamos a nosa vida cotiá coa que foi durante os peores momentos da pandemia, cando a xente morría soa nas residencias e nos hospitais, e todos —ou case todos— estabamos encerrados na casa e coas máscaras como unha segunda pel, esta normalidade é algo novo, no sentido positivo da palabra. Pero se botamos a vista máis atrás, ao que era a nosa vida antes da aparición do covid-19 e da guerra de Ucraína, dan ganas de chorar. A pandemia primeiro, e despois a guerra con Ucraína deixou pegadas indelebles na nosa conduta e nos nosos hábitos, inoculou o medo, a desconfianza e o odio na sociedade. Hai máis suicidios que nunca, hai mortes na rúa, hai máis pobreza nas familias. Presentar a nova normalidade como unha etapa de melloría é un erro, ou un engano, xa me dirán.