Marta 21

Xose Carlos Caneiro
Xosé Carlos Caneiro O PAÍS DAS MARABILLAS

OPINIÓN

ANGEL MANSO

24 nov 2022 . Actualizado a las 05:00 h.

Coñezo persoas que non cumpren anos, senón fulgores. Cada doce meses aparece unha nova luz ao seu redor. E todo o o ilumina. Digo ultimamente que a literatura, para min, é o máis importante das cousas que non teñen importancia. Certo. Qué importan os bos libros, ou a quen. En breve constituirémonos, os amadores da literatura, nun grupo conspiranoico e secreto. Viviremos, rebeldes, á marxe da cultura establecida. En realidade, manterémonos distantes diso que denominan, como unha doutrina, «o mundo da cultura». Recomendaremos libros aos membros anónimos do conciliábulo. Recoñecerémonos, confabulados, por acenos cómplices. Seguiremos lendo. Pero ninguén nos arrebatará o novo credo: a literatura é, simplemente, o máis importante das cousas que non teñen importancia. O que vale vai máis pegado á pel. E non hai adulteración posible. O que en verdade importa son as persoas que teñen luces en lugar de ollos. Que miran e iluminan. Eu, que son un escritor absolutamente decepcionado, síntome feliz. Hai trinta anos non podería selo. A literatura importaba demasiado. Porén, nada ten máis importancia que elas. Aí, no territorio do elas, son afortunado. Porque o único éxito é ser feliz. E como non ser feliz mirando, tocando, sentindo tanto amor. E falando de amor, como vento do sur, vén a túa cara a aloumiñar a miña. As túas pupilas sinceras, a túa intelixencia e afán e entrega. As causas xustas que defendes. A tenrura. Os abrazos. Cada quérote, quérovos. Cada vez que me miras, confeso, eu sei ver todos os faros que levas na mirada. E sinto un orgullo inmenso. Eu, un escritor decepcionado. O meu orgullo sodes vós (tres). Ti, con vinte e un. Cada novembro renace a luz, Marta.