Parlamentar, dialogar, falar, charlar, conversar… hai todo un mollo de palabras e de sinónimos para referirse ao feito de que varias persoas contrasten opinións, ideas e argumentos de cara á solución dun problema. Todo o que debería acontecer nun Parlamento e que, dende logo, xa non acontece. A palabra parlamento inclúe no seu raíz iso de parlar, que é, como todo o mundo sabe, falar. Na tribuna de oradores (que ben poderiamos bautizar como de orneadores), os que soben alí raramente dialogan con ninguén. Lanzan clixés, slogans, frases publicitarias nacidas no contexto duns equipos de asesores que entenderon hai ben de tempo que o de menos é levar razón. Do que se trata é de ser efectivo, conseguir un chío no Twitter, abrir un telexornal. Tanto ten o nivel de parvada que teña esa frase. Non importa e ninguén verifica, tampouco. O sentido crítico desaparece dunha sociedade á que cada vez lle custa máis entender mensaxes complexas. Por iso os ultras triunfan: todo o que teñen que dicir éntralles nunha camiseta.
Dialogar implica que hai dous que falan. Pero reparen vostedes en que logos, en grego, significa palabra, pero significa tamén razón. Así pois, un diálogo é algo necesariamente racional, centrado en argumentos, na —claro— lóxica. Sen embargo, nada diso acontece no Parlamento. Moitos dos que participan levan todo escrito, incluso as réplicas! Vimos hai nada a un importante líder político levar escritas as réplicas. Algo dabondo absurdo, pois as réplicas deberían de ser ao que o rival político tivese expresado na tribuna. Pero tanto ten. Diante da posibilidade de dicir algo intelixente ou espontáneo (ou unha parvada supina), mellor que ese equipo asesor experto en hashtags e viralidades che diga o que tes que dicir. Tanto ten o discurso, o relato, a organización do que digas. Vai ao titular. Se concreto. Non te líes. Sóltao aínda que non teña sentido, nin lóxica, nin teña nada que ver co que alí se estea falando.
Vexo as sesións de control no Congreso ao Goberno e pasa iso: alí ninguén fala de nada. Vexo os cara a cara entre Feijoo e Sánchez e outro tanto: aí non pasa nada. Consignas, frases baleiras, moita emisión para a propia parroquia. Un nivel baixísimo.
Por iso o Parlamento está cheo de berros, de acenos esaxerados, de deputados que se abren a chaqueta e ofrecen a caluga para un tiro, doutros que aparecen cunha camiseta, unha foto, unha trituradora de documentos. E banderiñas, moitas bandeiras para ver quen é máis patriótico.
A deriva que estamos vivindo é a deriva da morte da palabra, do diálogo, do logos, da razón. Iso que, segundo os clásicos, nos diferenza dos animais. Se renunciamos a iso deixamos de falar e, daquela, sen máis, orneamos. Coma animaliños.