Cando Madeleine Albright dixo en 2006 que «hai un lugar especial no inferno para as mulleres que non axudan a outras mulleres» non pensou ía ser o mantra da vaga feminista que, desde o #metoo, inspirou a idea revolucionaria da sororidade. A palabra sor, «irmá» en latín, liberouse á fin do xugo cristián que parecía referirse só a un encerro de mulleres, para estender polo mundo unha acepción de irmandade imprescindíbel para xerar a rede de apoio ás mulleres oprimidas: son os cartaces co «Créote, irmá» das manifestacións do 8 de marzo, ou as mulleres que, a nivel planetario, cortaron a melena para simbolizar o apoio na loita das irmás iranianas. Pero sororidade é palabra longa, estraña. O de ir chamándonos irmás faise raro, pois estamos afeitas a que, malia a ameaza de Albright, haxa mulleres dispostas a ser o brazo armado do patriarcado se con iso logran arramblar coa irmá que ouse disputarlles a primoxenitura. Desde o de Caín e Abel, sabemos que a irmandade non é precisamente un camiño de rosas.
En galego temos a palabra máis feliz para referirnos á solidariedade entre mulleres, a que empregaban as nosas tataravoas naquelas redes de axuda que teceron para facilitar as vidas de quen que traballaban de sol a sol: comadre, elixida Palabra do Ano 2022. A comadre era membra dunha tribo que atendía a rapazada sen preguntar, que coidaba a enfermidade e escoitaba tristuras. Todas as que pasamos da idade da inocencia sabemos que é imprescindíbel ese exército de comadres que acompañan, fan sen preguntar, e rifan se fai falla. Son nais que figuran cando xa non hai nais de sangue, e zumegan a empatía imprescindíbel para as revolucións igualitarias. Eu creo que Albright distinguía entre mulleres e comadres, pois non existe o inferno para as comadres.