Cando se achegaba a data dos Reis, a miña nai dicíame que non había que pedir moitas cousas e, sobre todo, cousas caras, porque había moitos nenos no mundo cos que repartir os xoguetes e se a min me traían moitos, outros nenos quedarían sen nada. A min parecíame unha boa razón para reprimir os meus desexos, pero non me parecía xusto que só se aplicase na miña casa e non na casa das miñas amigas, cuxas nais sorrían dun modo especial cando eu explicaba que non pedira tal boneca porque no mundo había moitos nenos, etcétera.
Creo que a primeira gran decepción que sufrimos todos os nenos nados na España da posguerra foi comprobar que os Reis non nos traían o que desexabamos. Pero, ás veces, o milagre sucedía.
Unha mañá de Reis, a miña avoa dixo: paréceme que alguén estivo esta noite no faiado. Eu subín correndo, e ao abrir a porta, iluminado pola luz da claraboia, de pé nunha cesta de vimbia, vin un marabilloso patinete verde. Eu non o pedira, era o meu desexo imposible: a miña nai odiaba os vehículos de dúas rodas, sen estabilidade, sen protección para o corpo, dicía, bicicletas, motos, o colmo do perigo!
O meu pai sacou o patinete da cesta e púxoo ao meu lado, era igual de alto ca min. Díxome: imos probalo. E mamá: ten moitísimo coidado. E a avoa á mamá: déixaa que goce, aínda que caia de aí, non lle vai pasar nada.
Deixar de crer nos Reis foi para min un alivio: que os pais axustasen os agasallos aos cartos que gañaban parecíame máis xusto que aquilo de sacrificarme mentres as outras nenas pedían e recibían dos Reis as bonecas máis caras. Na miña casa non houbo nunca grandes agasallos, pero si moitos momentos marabillosos como o do patinete verde.