A orixe do can é incerta e discútense hipóteses variadas, pero a teoría máis aceptada é que procede dos lobos siberianos e que, desde hai 20.000 anos, iniciou un proceso de achegamento aos humanos, xa fose porque estes proporcionábanlle comida para que non atacase aos rabaños ou porque foi cazado e domesticado directamente.
Estes lobos acompañaban aos seus donos na caza e tamén eran os seus aliados fronte a posibles ataques. Mais tarde, ao facerse sedentarios os humanos, os cans exerceron a función de gardiáns, que mantiveron ata hoxe en ambientes rurais, e desenvolveron outra que denominamos de compañía e que é a máis común nos ambientes urbanos.
Un día en Madrid oín nun parque unha conversación na que un ancián explicáballe a un amigo por que se ocupaba con gusto de coidar ao seu can: «Cando chego á casa é o único que se alegra de verme, e todos os días sae a recibirme».
Os meus fillos teñen unha cadela huski preciosa, de pelame moi branco e ollos azuis, é lista, sensible e tan cariñosa que o meu neto di: «Se veñen os malos lamberalles as mans». A urbanización está no alto dun monte, xunto a un enorme bosque, un espazo protexido, co que comparte un arroio e grandes árbores.
Hai moitos cans, algúns son gardiáns e póñense a ladrar en canto te ven, pero predominan os de compañía. Esta mañá fun a recoller ao meu neto ao seu colexio e outro avó comentoume da súa mascota: «Esta oe un ruído e corre a esconderse». E a continuación acariñouna e deixouse acariñar por ela.
Creo que esa alegría do can ao ver aos seus amos, o seu agarimo cara a eles e a súa capacidade para demostralo é o que creou a especial relación que hoxe existe entre humanos e cans. Sentirse tan querido enche moitos baleiros.