Non abonda con ser negro para que che peguen un tiro; se es un pobre tolleito, mellor. De pouco serviu a vaga de indignación mundial daquel «I can't breathe» (non podo respirar) que foron as últimas palabras de Eric Garner, o home desarmado que, en 2014, foi asfixiado polo pé dun policía de Nova York. Así naceu o movemento Black Lives Matter —As vidas dos negros contan—: olles onde olles nos Estados Unidos atoparás un cartel que di que todas as vidas son importantes e que a impune brutalidade policial debe rematar.
Pero de pouco serven os carteis.
O pasado 26 de xaneiro, unha chamada de emerxencia en Huntington Park, Los Angeles, foi o pistoletazo (literal) para que dous policías matasen a Anthony Lowe, cidadán negro, en cadeira de rodas, as dúas pernas amputadas. Que levase un coitelo non parece que o fose facer esaxeradamente perigoso dadas as súas circunstancias de mobilidade, mais ese foi, segundo os axentes, o motivo de abriren lume. E matárono, claro.
O foco posto nas vidas das persoas coma algo que si importa implica entender que o problema do abuso de poder policial (tamén aquí, aínda que menos espectacular), igual que a brutalidade machista, non ten que ver cunha condición das vítimas, senón cunha forma de ver o mundo dos agresores. A certeza de que fagamos o que fagamos somos sospeitosas é o que matou a Lowe, a Garner, a aqueloutro negro que botou a correr, e tamén ás que só deixarían de ser agredidas se deixasen de ser mulleres. Iso é o que non nos deixa respirar.
Non é casual que Beauvoir entendese a estrutural dominación das mulleres nunha viaxe a Nova York. Alí descubriu a situación das persoas negras, subxugadas coma as mulleres de calquera parte do mundo. Quizais por iso, as últimas palabras do tolleito Lowe foron «mamá, mamá!».