Aos corenta e oito anos, sen enfermidade coñecida, nin aviso previo, zas, morreu. Pero como non era o mellor momento para morrer —nunca o é, e menos cando se ten a carga de traballo que tiña ela e mais fillos adolescentes— seguiu coa súa vida coma se nada. En realidade, ninguén se decatou. O seu xefe, que antes percorría coa ollada as súas pernas de arriba abaixo cada vez que entraba no seu despacho, había aproximadamente un par de anos que nin se apercibía da súa presenza. Coa familia, outro tanto do mesmo: os fillos, sempre que houbese cartos ao alcance e comida na neveira, non requirían moito máis da súa nai. E para o seu marido, pois que dicir: era invisible. Ás veces volvera do salón de peiteado coa ilusión de gustarlle cunha cor de pelo ou un peiteado distintos, ou se comprara unha saia axustada, e nin iso lle chamaba a atención. De modo que estar morta tampouco era tan distinto. Seguiu coa súa vida de morta e non lle foi tan mal. Se cadra, empezou a ser, dende o punto de vista práctico, máis fácil e pracenteira para ela. Ata que un día, en que necesitaba despexarse no traballo, saíu ao parque para tomar o seu xantar. Caéuselle a mandarina ao chan, comezou a rodar e, xusto cando se dobraba para atrapala, un home que pasaba por alí tivo a amabilidade de collerlla. Ao incorporarse, os ollos de ambos se atoparon. Á vez que lle entregaba a froita, el mirouna con arroubo: «Podería convidala a un café?», dixo. Nos ollos de el, por primeira vez en moito tempo, ela viuse a si mesma. E lembrouse daquel verso de Machado: «O ollo que ves non é ollo porque ti o vexas; é ollo porque che ve.» Pensou que, aínda que se vía algo máis envellecida (pelo encanecido, algúns quilos de máis, engurras e bolsas na contorna dos ollos), non tiña a típica cara que teñen os friames. É dicir, que non estaba pálida, nin murcha, nin nada polo estilo. Empezou a pensar que talvez tivera esaxerado e que non estaba morta como imaxinara. Volveu mirar ao home, que aínda lle sostiña a mirada. «Un café, di? E por que non?».