Moitas veces, a saturación de imaxes baleira a nosa capacidade de percibir a traxedia en toda a súa fondura. Tanto se hai un simple intento de informar como de estetizar a desolación, as fotografías anestésiannos de tal xeito que as vemos coma secuencias dunha ficción. As que nos chegan estes días parecen froito dun delirio ou saídas directamente dun pesadelo.
A destrución provocada polo tremor do luns en Turquía e Siria vólvennos lembrar a fraxilidade do ser humano diante da natureza ou os estragos que, ao seu paso, deixan os bombardeos da guerra máis cruel. Con todo, sempre hai imaxes icónicas que fican para sempre na nosa memoria coma unha ferida colectiva. Tal fora o caso daquel meniño sirio de tres anos chamado Aylan Kurdi, que aparecera en 2015 deitado nunha praia turca, logo de morrer afogado cando fuxía coa familia a Grecia. Quero crer que a fotografía que veño de ver na prensa, cun home que sostén o cadáver da súa filla, minutos despois de el ser liberado dos escombros, tamén removerá máis dunha conciencia porque é durísima e nela resulta doado intuír a dimensión da dor desa perda constatada. Nesa imaxe concéntrase todo o sufrimento da humanidade.
Aínda así, impresiona a ausencia de bágoas, a certeza resignada coa que sostén a morte no colo, esa distante dignidade que adopta un aire e un silencio teimudos mentres outras persoas orbitan ao seu redor amortalladas pola poeira e a desesperación. Nesa ollada tamén cabe a indiferenza ou o alivio de rescatar o corpo da filla. Mesmo un podería dicir que este pai sabe xestionar a traxedia. Mais todo nese xesto é devastador, e, malia que non podemos cargar con toda a dor do mundo, non deberiamos virar as costas á traxedia individual desta foto que tamén nos contén a nós.