Na miña casa, agachada no alto dun armario, había unha caixiña onde durmía unha pistola á que un día, sendo eu adolescente e estando a soas, lle puiden apalpar as cachas frías e sentir un arrepío no que se concentraba unha mestura de medo e pracer.
Fun incapaz de me resistir ao desexo de a brandir diante dun espello que me devolvía unha silueta temerosa que se tensaba cun silencio que absorbía toda a soidade da casa. Por iso, sempre que hai algunha matanza nos colexios americanos ou como onte nun centro comercial de Texas (nove mortos e sete feridos) ou como na cidade de Belgrado, onde un rapaz de tan só trece anos rematou coa vida de tantos compañeiros, a memoria trasládame a ese día en que fun incapaz de me resistir a coller a arma e apuntar cara ao espello cunha distraída agresividade e un escintileo malvado na ollada.
Estou certo de que se nesa idade eu tivese que buscar algún abusón ou idiota como posibles vítimas, con certeza os atoparía, mais a miña personalidade non se desdobrou nunha fantasía inquietante, sen orde nin control, nin o mal nin o rancor eran o meu motor vital. Agora ben, se esa circunstancia de ter unha arma dispoñible se dese en todas as casas, mesmo nas deses veciños abusóns ou daqueloutro ao que o sentido lle andaba polas silveiras, as posibilidades dunha traxedia serían máis ca evidentes. Iso é o que non queren entender uns cantos millóns de americanos, e non só, que depositan toda a protección e seguridade no armamento masivo das persoas, cun control, se non ridículo, cando menos, demasiado permisivo.
A pistola da miña casa estaba alí porque o meu pai era un policía municipal que se gababa de nunca a ter que usar en corenta anos de servizo. E foi mellor así porque, tal como me confesou antes de a entregar o día da súa xubilación, nunca estivo cargada.