En certa ocasión e durante unha reunión do seu Consello de Goberno, o presidente De Gaulle decidiu dirixirse a cada un dos seus subordinados utilizando os nomes das personaxes das aventuras de Astérix, o Galo. Tal feito foi contado, segundo informa a web oficial da franquicia francesa, por un dos ministros presentes naquel Consello aos xeniais creadores dos xa lendarios habitantes da aldea gala que resistiron ao invasor romano. O que si é seguro é que hai moitas referencias políticas incorporadas aos álbums de Goscinny e Uderzo, atentos á actualidade política e social circundante.
O titulado O regalo do César coincide no tempo e está inspirado en boa medida nos debates electorais entre Giscard d’Estaing e Mitterrand. Nesta aventura, un bromista Julio César licencia a un lexionario que o ofendera gravemente, borracho tras celebrar a finalización do seu servizo de armas durante máis de 20 anos, entregándolle (a honesta missio) o título de propiedade sobre a famosa aldea gala. O lexionario cambia este título de propiedade por viño a un taberneiro, Ortopédix, que decide tomar posesión dunha finca rústica pegada ao mar da Bretaña, lonxe da estresante vida na capital do Imperio. Como é lóxico, e máis se de dereito romano estamos a falar, ninguén pode dar o que non ten, Julio César incluído, polo que a chegada de Ortopédix a unha aldea habitada polos seus propietarios desemboca nun proceso electoral no que o taberneiro romano reta ao xefe Abraracurcix. As promesas, xestos e gastos electorais sucédense, e como todos os seguidores do heroe lembrarán, tamén artes disuasorias menos orientadas á procura do ben común.
O presidente Sánchez leva prometido nesta campaña electoral accións que, como mínimo, suporán 13.000 millóns de euros; e que outras fontes, que avalían os custos das promesas referidas aos centos de milleiros de vivendas anunciados en actos electorais, podería elevar a cifra do custo destas promesas a 45.000 millóns de euros. Algunhas delas semellan estar financiadas cos fondos europeos activados para a recuperación e a transformación da economía española, pero outras moitas carecen de respaldo orzamentario, como as relativas ao Interrail para os xóvenes, ou o cine dos martes para os maiores, provocando a aprobación, polo Consello de Ministros, de sucesivos cretos extraordinarios para financialos. E todo iso coincide no tempo cun anuncio e unha información relevantes. O anuncio procede de Europa: o ano que ven, recuperadas as economías da crise pandémica, haberá que retornar á senda da estabilidade orzamentaria. A información proporciónaa a Autoridade Independente de Responsabilidade Fiscal: dado que o déficit non baixa pese ao incremento dos ingresos tributarios, o Goberno de España terá que facer axustes por valor de 30.000 millóns de euros.
Co fin de gañar votos, Ortopédix inviste os seus cartos en mercarlle peixe a Ordenalfabétix (apoio ao comercio local) e escudos a Esautomátix (potenciar a artesanía). Como non sabe que facer con tanto peixe e escudo, sotérraos no xardín da súa casa. Mentres o fai reflexiona: «Se alguén se lle ocorre no futuro facer escavacións aquí preguntarase que foi o que pasou». Non haberá que esperar moito para que os arqueólogos da Unión Europea veñan escavar nas contas públicas do Reino de España. Probablemente, cando vexan os cartos soterrados, terán máis fácil saber que foi o que pasou…