Avida non lle ía mal. Tiña un home bo e intelixente que a quería e respectaba, dous fillos aplicados no estudo e unha nai que, malia varios alifafes nun mesmo ano, agora estaba estabilizada. Tampouco tiña queixa no plano laboral: desempeñaba un cargo cómodo que lle deixaba tempo para cociñar comida caseira, xogar ou facer as tarefas do colexio cos nenos, e mesmo ir de rexouba coas amigas. Mais, ocorreu que un día petaron na porta. Abriu e alí estaba unha vella con cara de raíz, pequerrecha, case unha anana, que cheiraba a algo intenso e atafegante, a muller non sabería dicir a que, mais resultáballe familiar. «Non dou nada», dixo esta pensando que era una mendiga que viña pedir esmola. E, pechoulle a porta nos fociños. Dende o outro lado, a vella borboriñou que non viña vender nin ofrecer nada, senón que simplemente quería entrar. A muller quixo saber para que, e a vella respondeu que só para «ficar a carón dela». Tamén dixo que non lle daría traballo, que comía coma un paxariño, e que permanecería calada nun recuncho. Faríalle compaña, mais nada. A muller non quedou de todo convencida, mais a verdade era que a velliña tiña cara inocente e dáballe mágoa. Así que finalmente deixouna entrar. Que mal podería facer? E alí quedou: silandeira e case inmóbil nun recanto do salón.
Pasou o tempo e algo comezou a mudar para a muller. Foi ascendida e, como tiña máis carga de traballo, xa non podía ir recoller os fillos ao colexio. Tampouco atopaba tempo para cociñar, así que a miúdo traía pizzas e comida precociñada. A nai adoeceu e non tivo máis remedio que metela nunha residencia. Cada vez que saía coas amigas e deixaba os fillos sós, ou ao coidado do home, sentía un nó no peito. Ao tempo observou que a velliña sorría dende o recuncho e tiña cada vez un aspecto máis saudable: estaba máis nova e falangueira, máis gorda, como se todo o que a muller ía perdendo de saúde o gañase ela.
Un día a muller caeu na conta de que, malia tela na casa durante case un ano, aínda non sabía nada dela, nin sequera o nome. «E ti quen es?», preguntoulle unha mañá. A vella asomou a faciana dende a escuridade do recuncho. Dixo: «Eu son a Culpa». «E logo, que viñeches facer aquí, na miña casa?», respondeu a muller. Por vez primeira, a vella saíu da penumbra do recanto e sentou comodamente na cadeira de brazos. A muller decatouse de que non era tan vella. Na verdade, era nova e algo desvergoñada: «Xa che dixen, facerche compaña». A muller tentou botala, mais xa era tarde. A Culpa explicoulle que unha vez dentro da casa, endexamais saía. Ficou alí para sempre, cada vez máis gorda, saudable e fermosa. Se cadra co pasar do tempo, a muller foise afacendo, pero a vida deveu outra cousa. Ela tiña un ruxerruxe constante na cabeza, algo como un enxordecedor enxame de abellas: o home, os fillos e a nai pensaban que era unha egoísta. O nó no peito doía.