Nestes días viñéronseme á cabeza unhas palabras de Carlos Bousoño do seu poema Con el avance de los años. nun alarde de ironía e humor negro, Bousoño escribiu: «Vamos de sorpresa en sorpresa, no podemos quejarnos. Es más horrible todo de cuanto imaginamos». Eu vivín a época en que a Franco levábano baixo palio, así que en certo xeito estou curada de espantos. Pero por malo que fose aquilo, había cousas boas que se mantiveron, como era o respecto dos mozos cara aos maiores. A min ensináronme que había que ceder o asento ás persoas de idade, e así o fixen toda a miña vida, pero agora, que uso moito o metro, vexo que os mozos teñen os ollos cravados no seu móbil e o traseiro pegado ao asento, e se hai vellos de pé, que morran dunha vez e non dean a lata. E dos nenos que eramos «os reis da casa», pero que os nosos pais levábannos máis rectos que unha vela, pasouse a unhas criaturas que son uns verdadeiros tiranos, que non obedecen aos seus pais e berran , patalean e rompen o que está ao seu alcance se os contrarian ou non acceden aos seus desexos inmediatamente.
E da televisión, que dicir? O 28 de maio, cando o PP arrasou en toda España, os presentadores de La 1, que pagamos todos os españois, manifestaban ás claras a súa tristeza, e un deles, faltando á máis elemental imparcialidade, dixo: outra praza caeu en mans do PP, coma se os votantes dese partido fosen unha banda de foraxidos dispostos a roubarnos os nosos aforros.
Son xa moi vella e pouco quédame por vivir, pero, parafraseando a Curros Enríquez no seu Divino Sainete, dígolles: se este é o mundo que me espera, «que veña o demo e me leve».