Miraban o mar collidos da man. Unha praia do oeste. Os ollos perdíanse no horizonte, alá onde auga e ceo unen os seus labios húmidos, carnosos. A beleza é algo que acontece cada día. El pensaba. A catedral de Compostela medrando, pedra a pedra, mentres Mateo camiñaba célere con papiros xeométricos nos brazos. Valle Inclán e Castelao. A longa noite de ferro, intolerante, censora e criminal. Os gritos de non nos moverán. O himno tallado nunha praza da Habana. Pondal. O chío dos paxaros, perto do río, nunha tarde do mes de Santiago. Dieste e Otero Pedrayo. Maruja Mallo e Otero, la bella. A música das cantigas. Os mariñeiros caídos, en acto de servizo, no medio da tormenta. Os campos labrados con suor e sacrificio (esa palabra desaparecida dos dicionarios do progreso). Miles de homes e mulleres con maleta, e tristeza, na procura de prosperidade e sustento: un barco, un tren, un autobús emigrante. Rosalía e Pardo Bazán. Os primeiros bicos, aquel sabor de menta. Os últimos. As xornadas de hospital agarrados á esperanza. Os pais. Os avós. Monterrei, vixía, construído para contemplarnos. Pardo de Cela e Soutomaior. María Casares e Albert Camus. Noites con sol, bailando. Os insomnios onde os soños parecían verdade. Miles de lúas e lúas con mil poemas escritos. Nubes e chuvias. A depresión vencida e a alegría conquistada. O nobel galego para Camilo José Cela. O brillo opaco das eclipses. A calor e as folerpas de neve esvarando lentas sobre as montañas, poderosas e impasibles. Moraima, cando digo vivir, e Celso Emilio. Pensaba. Tiveron que pasar eras e precipicios, idades, séculos escuros para chegar alí. Aquí. Este momento. Mirando o mar collidos da man. Ela e el.