A vida é o que é, un lugar polo que pasamos coma estrelas fugaces. Non nos decatamos do avance, pero o certo é que día tras día imos consumindo un tempo que tamén nos consome a nós. Umbral dicía que os días se desprendían do seu corpo como a carne dos leprosos.
Non lembro a quen lle escoitei que nos facemos vellos cando nos abraiamos por todo e nos entra un desexo feroz por prohibilo todo, cando só falamos do tempo ou lle dicimos a todo o mundo o ben que se conserva ou o gordo que está, como síntoma de riqueza e boa saúde.
Eu, que aínda non cheguei aos sesenta, si cumpro algunha destas teimas, polo visto, tan comúns nas persoas maiores, e sei que non tardarei tampouco tantos anos en ser un vello máis, iso si, coa esperanza de ser consciente diso e levalo con certa saúde e do mellor xeito posible. Digo isto, porque cando tes alguén na familia con deterioro cognitivo é doado decatarse de que hai outra vellez diferente que, case sempre, se instala no pasado ou na infancia, coma un lugar de rutinas que se repiten ata encher o saco e expresan o desexo desesperado de se defender desa evidencia corrosiva que te fai dependente, fráxil e vulnerable. Envellecer é perder, si, pero cando un familiar moito maior ca ti te confunde co seu pai e mantén conversas do pasado contigo, produce unha mestura de dor e pracer difícil de explicar.
Non sei se o mellor camiño é secundares o delirio desa ollada asustada, algo moi semellante a non espertares un somnámbulo de noite, pero no fondo non deixa de ser unha cesión ao feito mesmo de que ti tamén formas parte dese pasado alucinado, e o que este familiar en realidade está a facer contigo non é máis ca unha confirmación, anticipada, da túa propia vellez.