Cando pasa o quince de agosto, ano tras ano, arrebólanse as lembranzas e non sei que facer con elas. O día da Asunción celebrabamos o santo das Araceli, María Araceli, que había na casa. Moitas. Van quedando menos. Imaxino que elas tamén sofren un exceso de memoria nestes días de estío. Araceli era a mamá. Chamábanlle Marianel. Menos os sobriños, para os que sempre foi a tía Nena. Lembro á mamá estes días con sesenta nos dedos, gastado e melancólico. O malo de ser fillo único, entre outros males maiores, é precisamente ese: es único para os teus pais. Especialmente para a nai. Creo que nunca lle escribín bagoando. Falta dende hai seis anos e ata hoxe non puiden redactarlle unhas liñas, tres palabras, como arrebatos. A mamá mimoume (como se fose un libro de primeira lectura), din os que me coñecen. Tamén me mimaron a tía Coca e a avoa Aracel. Algúns, os máis audaces, afirman que ser escritor é un dano colateral da infancia. Quizá. Daquela fomos felices. A felicidade consiste en non facer preguntas sobre a felicidade. Aí comezan os problemas: os interrogantes. Oxalá non pensásemos tanto. Eu penso demasiado. Estes días vexo na pel da Conchiña a pel da miña nai, suave, fina, doce, branda. Alba. Cor de neve e caramelo. En Marta están os seus andares, verticais e coquetos. Estes días, confeso, o tomate e os pementos fritidos e a empanada recórdanme a Marianel. Que banal! Na casa non o saben. Ou si. Sopórtanme con ese estoicismo co que se soportan a todos os poetas, todos os poetas, todos fracasados. Consenten que eu escriba estas liñas tristes. Eu, que sei que o único éxito é ser feliz. Estou seguro que dende o ceo queren vernos contentos. Sen chorar, Marianel.