Pensaba eu que hai comidas que non presta facer para un só, pois saben moito mellor se se prepara un pucheiro grande. Debe ser cousa da concentración. É o caso dos callos ou dun cocido. Presta máis se un pensa que vai ter unha mesa chea de comensais. Porque poñerse coa cachucha, os chourizos, o touciño e a verdura para un... Ademais do traballo, fai falta unha pota chea e ao final non sabe tan ben.
Pero logo do que me contaron, xa non sabería que dicirlles. A anécdota non sei se se propiciou porque a vida está moi cara e hai manxares que resultan prohibitivos ou por descoñecemento do produto. Ao mellor tan só quería probar o manxar, por se non lle gustaba. E claro, ao prezo ao que vai... O caso é que me fixo moita graza que un cliente lle pedira a un hostaleiro se lle podía cocer un percebe. Un. Ata é difícil soltalo da piña que forman se non aparece só!
Intento visualizar na miña mente unha pota de auga con sal (eu son das que evito o loureiro para a preparación do marisco) cun triste percebe danzando no medio... e vólveseme un chiste. Diría que o pobre do molusco non sabería a nada, esluíndose a súa esencia en semellante cantidade de caldo. Mais todo é probar, quen sabe, igual estou equivocada.
O que si pode pasar é que na casa xa quede o de «e un percebe!» como ramo de moitas contadas. Porque o exemplo, non me digan, é marabilloso. O socorrido «e tamén dous ovos duros» do camarote dos Marx vai ter unha variante galega ben xeitosa.
Déixolles aquí a reflexión. E un percebe!