Luísa Villalta, quen será homenaxeada nas Letras Galegas, apuntaba que, quen nos dedicamos a isto das letras, dubidamos no porqué da escrita. Concluía, logo de reflexionar sobre o asunto, que escribimos por diversos motivos, pero que o bo é chegar ao punto de escribir incluso para aqueles que non nos len.
Comparto esa idea, pero eu hoxe quero escribir para aqueles que me len. Penso nos meus pais, que cada mañá abren o xornal buscando na sección se hai artigo da filla. Ten que ser unha sensación estraña non saber que van atopar nas liñas, cando seguramente falaron a noite anterior comigo. Faime sorrir a escena. Unha idea que comparten? Unha anécdota que vivimos xuntos? Unha sorpresa coma esta? Todo pode pasar. Aí está a maxia.
Pero tamén escribo para toda esa xente que non coñezo e que igualmente me le. Porque cadrou, porque lle chamou a atención o título, ou porque me busca, ben porque sabe que disentimos e así ten unha desculpa para enfadarse e botar fóra o anoxo, ben porque pensa que igual a podo acompañar no sentir.
O outro día camiñaba pola Marina cando escoitei un «María». Non foi un berro, senón unha chamada sutil. Vireime. Sorriume entón unha muller loura, elegante, cun vestido verde coma a esperanza. Lera o meu artigo e quería agradecerme coincidir no sentir. «Non a coñezo de nada?», preguntei. «Non, non, só quería dicir isto», e fixo un xesto de desculpa.
Entón aperteina, emocionada. Necesitábao. Moitas grazas, por atesourar o que escribimos para os que (non) nos len.