Teño unha amiga que desde a adolescencia gozou duns peitos exuberantes que foron obxecto de toda clase de comparacións coa dianteira do Real Madrid. Os seus fillos, durante a lactación, foron os únicos varóns que puideron tocar aquel precioso tesouro. Estaba claro que aquilo non se tocaba, e cando algún o tentou saíu moi mal parado. A súa retagarda, sen embargo, pasaba inadvertida. A min sucedíame o contrario, e ao longo dos meus oitenta anos recibín máis dun cento de palmadas, e dei outras tantas, a homes e mulleres, nesa parte traseira da súa anatomía.
Teño que dicir que, cunha única excepción na miña vida, sempre o considerei un xesto sen contido sexual, algo como unha broma, ou unha maneira de animar a alguén: «Veña, imos, móvete, sal de aí, corre»... eran palabras que adoitaban acompañalo, e, igual que os homes se daban palmadas nas costas para saudarse, que me palmeasen ou palmear eu a alguén na súa retagarda parecíame inofensivo. A única excepción tivo lugar na catedral de Roma, durante unha misa que oficiaba o papa. Alguén me meteu man dun modo salvaxe que me fixo dar un brinco no aire. Detrás de min había un individuo que miraba con expresión anxelical ao altar. Soltei unha ladaíña de insultos en todas as linguas que coñezo por se acertaba con algún, e o que entón era o meu marido apartouno violentamente e a punto estivemos de organizar unha liorta en plena misa. Conto todo isto porque unha neta da miña amiga vai denunciar a un compañeiro de traballo porque lle deu unha palmada no cu. Ela deulle unha labazada, chamoulle acosador diante de todos os compañeiros e ademais vai denuncialo. Á miña amiga e min parécenos que é demasiado castigo para unha palmada. Pero quizá estamos equivocadas.