En Mondoñedo había dúas boas confeiterías que pronto superaron os limítes locais e fixéronse famosas no resto da península . Unha era a de Pura da Lancera e outra a de Cándida dos cabritos, a miña avoa. As dúas competían en quen facía ás mellores tartas de Mondoñedo, xa saben, ese doce que, igual que o turrón, conserva inalterables as súas calidades durante moito tempo.
A miña avoa tiña, ademais, outra especialidade, que era a tarta de Santiago, un doce exquisito que se converteu na representación da cultura culinaria non só galega senón española. Eu vou transmitirlles a receita que me transmitiu a miña avoa. A tarta de Santiago faise con xemas de ovo e améndoas trituradas que, previamente, cocéronse en almibre. A miña avoa dáballe o nome de colineta a ese doce. Mágoa que non poida darlles as cantidades de produto porque ela facíao todo a ollo, pero podo indicarlles que para unha tarta do tamaño dun prato mediano necesítanse polo menos unha ducia de xemas e engadíalles dous ovos enteiros. As claras restantes pódense aproveitar para facer merenque. Non é un produto barato e quizá esa é a razón pola que na viaxe de Quito a Madrid serviuse de sobremesa a «tarta Santiago», que é unha tartaleta de biscoito de chocolate, feita en Ecuador, que non está mal, pero que non é comparable á nosa marabillosa tarta de Santiago.
Dado que o voo é de Iberia, penso que deberían deixarse de tacañerías e fomentar a difusión dese delicioso doce galego e español. Así tamén se fai patria, que diaños!