Hai moitos anos, cando eu era «joven, feliz e indocumentado» (a expresión pertence a García Márquez), rexeitaba as celebracións do Día das Letras Galegas. Máis de trinta anos atrás, cando comezaba a escribir en La Voz, redactei unha columna reivindicando a non-celebración do dezasete de maio. Contestoume Carlos Casares días despois. Viña dicir, co sentido común que tiña o mestre, que festexar o Día das Letras Galegas era un modo de celebrar o que somos: galegos. Acertou, como case sempre. Carlos poñía un ápice de cordura onde o ímpeto da xuventude, a miña, só exsudaba entusiasmo e doutrina rupturista (agora chámanlle «actitude disruptiva»). Carlos poñía consenso, e cercanía onde o resto só vía disenso, separación e distancia. Dixen moitas veces, e reitero, que a mellor campaña de normalización lingüística que se levou a cabo neste país aparecía a diario na contraportada do noso periódico. Escribía Casares. En galego. Aquí mesmo, onde vostede le esta columna que hoxe non fala con humor (e amor) da miña cuadrilla, senón do galego. Castelao afirmaba que «se aínda somos galegos é por obra e graza do idioma». Creo que non se equivocaba. Por iso é preciso coidar esta alfaia preciosa: tesouro impar, único, que nos protexe da uniformidade dos novos tempos. Con el escribiron Cunqueiro ou Dieste ou Risco, Blanco Amor e Otero Pedrayo, Rosalía de Castro, Luz Pozo e Luísa Villalta, que estará tocando o seu violín na raia azul do ceo. O galego únenos, aínda que non o pareza porque algúns pretenden facelo exclusivo: queren ser os seus propietarios. Porén, o galego é de todos os que defenden o galego. Eses que non o van deixar fenecer. Día a día. Paso a paso. E verso a verso.