Quizá non sexan novas, pero eu non as coñecía e vou contar o sucedido. Unha mañá, ao entrar na portería da casa onde vivo en Madrid, atopeime a unha señora con acento hispanoamericano falando co porteiro. Dirixiuse a min chamándome polo meu nome e díxome case entre bágoas que estaba esnaquizada, que mataran ao seu marido e que a súa filla tiña un cancro moi avanzado. Díxome que coidara aos meus fillos cando eran pequenos. Eu non a lembraba, pero ultimamente fállame a memoria e pensei que por iso non a lembraba. Dixo que era costureira, pero que podía facer limpeza ou calquera traballo e deume un papel co seu nome e o seu teléfono. Os meus fillos desconfiaron e chamárona, e a eles díxolles que coidara ao avó, ao meu pai, en Mondoñedo, cousa imposible porque o meu pai tiña a súa propia coidadora. Ou sexa, que todo eran mentiras. O malo foi que unha amiga que vive no mesmo aterraxe que eu necesitaba unha costureira e quedou con ela para o día seguinte. Aquela noite eu deixeille unha mensaxe no seu contestador para cancelar a cita. A pesar diso, veu á casa, aproveitando a entrada doutro veciño para chegar ata o noso piso e chamar ao timbre reiteradamente. Como non lle abriamos, sentou nas escaleiras ata que eu saín e díxenlle que se fose. Ela colleu o ascensor e foise sen dicir nada.
Fun á comisaría do meu barrio para contalo. O policía era galego e funcionou a solidariedade da terra. Púxome no teléfono o 091 para que poida marcalo sen buscalo. Díxome que, se a persoa en cuestión aparece de novo, que note que eu estou a falar coa policía. A súa opinión é que iso a asustará e deixará de molestar. Xa saben, cóntoo por se a alguén lle fose útil.