Antes da chuvia, cantan as cigarras. En galego, á cigarra, tamén lle chamamos carricanta, cantariña ou chicharra. Eu sinto cariño polas cigarras dende a EXB nos Salesianos de Ourense, colexio ao que debo a miña vocación de escritor. Daquela non custaba traballo sentirse afortunado. Estar un pouco antes das nove na igrexa, cada día, rezando. Despois as clases. Lembro que a miña xeración estreou o pavillón da EXB, a carón do campo de fútbol. Abaixo estaban os alumnos de bacharelato e COU Hai tempo creouse un grupo telefónico para enviármonos mensaxes. Todos pasamos xa dos sesenta anos, pero creo que aínda gardamos o carácter daqueles tempos, a alegría talvez. Lembro a clase en que don Ramón lle dixo a un amigo revoltoso: «Orlando, coja usted la puerta y lárguese». Orlando amarrouse á porta, turrando dela cara arriba, esforzándose. O profesor, enfadado, preguntou: «¿Qué está haciendo usted?». Landi respondeu: «Estoy intentando sacar la puerta, don Ramón, pero no hay manera». Pola tarde, metíame na biblioteca. Así cada xornada. Na biblioteca moraba o paraíso. Borges dicía o mesmo, pero eu daquela pouco sabía de Borges. Ler converteuse no meu hábito máis venturoso. E os exames, o máis perturbador. En Ciencias Naturais preguntaron polas cigarras, que eran, que facían, a que xénero pertencían. A contestación máis lúcida ofreceuna un compañeiro: «Cigarra, animal cantor, sobre todo ella, anuncia lluvia. Los cigarros no cantan nunca. Mueren antes». A resposta non foi do agrado do profesor. Eu, sen dubidalo, poríalle un sobresaliente. Tan poucas palabras e tanta literatura dentro. Dende aquela gárdolle lei ás carricantas. Escoitalas é un modo de ser feliz.