No planeta Terra viven animais nas condicións máis extremas que podamos imaxinar. Na fosa das Marianas, unha depresión mariña que se atopa no océano Pacífico no Mar das Filipinas a case 11.000 metros de profundidade, un lugar onde non chega nunca a luz do sol, hai seres vivos. E hainos tamén entre as neves eternas do Polo Norte e do Polo Sur. Todo o noso planeta está cheo a rebordar de seres vivos, que non vemos, pero cuxo pálpito sentimos, porque os mamíferos bípedos que chamamos humanos formamos parte desa multitude de seres que conseguiron adaptarse ás condicións da contorna. Algúns se adaptan mellor que outros. É cuestión de xenes , naces con ollos azuis ou negros e con moita ou moi pouca capacidade de adaptación. Despois do que contei da fosa das Marianas e das neves dos polos, corenta graos á sombra a moitos lles parecerá unha temperatura aceptable. Seguramente son os que tiveron a sorte de nacer cunha boa capacidade de adaptación.
Estes días, en Madrid a temperatura media é de 38 graos, con picos de corenta. O asfalto queima, igual que calquera obxecto metálico que estea á intemperie; un vento quente deposita po amarelado sobre todo ser animado ou inanimado, é a calima das grandes cidades, pero hai persoas sentadas en terrazas, comendo e bebendo, e parecen atoparse a gusto. Desexaría ser como eles. Eu vivo pegada ao aparello de aire acondicionado, rogando a todos os santos que non se estrague... Aínda consigo escribir algún artigo ou un conto. Xa non escribirei máis novelas, detesto deixar tarefas inacabadas. En fin, sobrevivo, que non é pouco.