En Green Border, a polaca Agnieszka Holland lévanos aos bosques da fronteira entre Bielorrusia e Polonia para nos contar a traxedia dos refuxiados de África e Oriente Medio que procuran entrar en Europa, xusto no medio dunha crise desalmada e inspirada no cinismo, entre outros, do ditador Lukashenko. A película é aterradora e, sobre todo, incómoda, porque retrata moi ben a brutalidade e as diferentes perspectivas de todas as partes implicadas, nas que tamén estamos nós. Hai no fondo de tanta inhumanidade unha apelación a nosa responsabilidade, unha pregunta durísima que busca no noso interior unha resposta clara e sincera e que, se cadra, non somos quen de dar. A dor desa realidade toca a nosa conciencia co fío aguzado dunha navalla e vemos como a nosa xenofobia se parece cada vez máis á polaca. As posicións destes últimos meses non son boas para a esperanza, porque a falta de consenso entre os diferentes partidos políticos non é só polo xeito de manexar a distribución e o procesamento dos migrantes chegados ás costas, senón por cuestións do moito máis calado ideolóxico que tamén afectan a boa parte de Europa, que segue sen unha política migratoria común realmente eficaz, capaz de loitar contra a idea e a percepción de abandono que sofren algúns países como España, Grecia ou Italia, líderes na súa absorción de migrantes chegados polo mar. Non hai unha solución simple para unha situación tan delicada, pero, mentres non haxa unha cohesión europea na que todos asuman un reparto proporcional e equitativo, a loita política aproveitará os desaxustes para multiplicar un problema que se enmarca nun contexto de migración global ao que as maiores fronteiras que se lle poden pór son as do odio, o racismo e, sobre todo, a nosa indiferenza.