O dereito ao secreto

Marina Mayoral
Marina Mayoral PÁXINAS SOLTAS

OPINIÓN

BENITO ORDOÑEZ

06 oct 2024 . Actualizado a las 05:00 h.

Non me refiro á actitude que estamos a ver nos políticos estes días respecto a non declarar a súa opinión sobre as accións bélicas de Israel. Non sabemos se se trata de prudencia ou se ese silencio obedece a causas menos nobres. Tampouco se trata da acusación que se nos fai aos galegos de responder a unha pregunta con outra e de ocultar o que pensamos. Refírome a algo máis universal: o dereito a un reduto de intimidade no que non queremos que ninguén indague e que defendemos desde a infancia, primeiro da curiosidade ou do desexo dos nosos pais de protexernos, e máis tarde do dos amigos, os noivos ou os maridos que pretenden que lles entreguemos a chave dese reduto.

No Quijote hei atopei unha resposta a esas indagacións impertinentes, que lles transmito porque é unha lección de vida. Miguel de Cervantes, ademais de ser un escritor de excepcional talento, tivo na súa vida experiencias que o levaron a comprender a complexidade da alma humana mellor que os homes da súa época. Un bo exemplo é a resposta que o seu personaxe dá a unha aristócrata que tenta entrar nese recinto íntimo. Don Quixote é hóspede da Duquesa, que sente moita curiosidade por saber se Dulcinea do Toboso é unha muller real ou unha fantasía de don Quixote. Ás súas preguntas, el responde sosegadamente: «Dios sabe si hay Dulcinea o no en el mundo, o si es o no es fantástica; y esas no son de las cosas cuya averiguación se ha de llevar hasta el cabo» (capítulo XXXII , segunda parte de Don Quijote de la Mancha). Non se pode dicir mellor. Eu limítome, como sempre, a transmitirlles esa lección de sabedoría, por se puidese serlles de utilidade.