
As fins de semana asolladas, familias con nenos pequenos e con cans adoitan saír a pasear para resarcirse de estar pechados nos pisos. En canto saen do portal da súa casa déixanos soltos, sen ter en conta o perigo que iso implica para outras persoas.
Hai uns días atropeloume un neniño que montaba unha bicicleta e que veu directamente cara a min. Estendín os brazos para frealo, pero golpeoume con forza nunha perna (fíxome un hematoma considerable) e non caín ao chan porque unha parella que estaba preto me sostivo. O pai díxolle ao neno que polo menos me pedise perdón. O neno gritou con voz cantarina e alegre «perdón» e seguiu pedaleando. Díxenlle ao seu pai que debía controlar ao seu fillo para que non atropelase á xente. El moi indignado preguntoume se eu quería que o levase atado, eu repliqueille que bastaba con que o educase ben e con que el fose responsable dos seus actos. Así de mal empezou o día. Pouco despois un can negro e grande correu cara a min. Como non tiña outra opción, cando o tiven preto griteille con autoridade: «Seat». O can detívose e sentou. Tras el apareceu a propietaria, unha moza que podería por idade ser a miña neta e que me dixo «non fai nada. só quere xogar contigo. Gustácheslle», tuteándome coma se fósemos xuntas á escola. Solteille o discurso sobre as responsabilidades e ela miroume con cara de estar a pensar: «Vella antipática». Seguramente ten razón e convertinme nunha vella gruñona que protesta de todo. Pero cóntollo por se lles fose de utilidade: as fins de semana asolladas teñan coidado cos cans e cos ciclistas.