Ano tras ano, as comidas familiares nas que se celebra o Nadal adoitan acabar en disputas e enfrontamentos nos que, ademais de agresións verbais, chéganse a producir agresións físicas entre algúns dos seus membros. A explicación máis frecuente é a inxestión de alcol, que saca á superficie problemas latentes que se remontan á infancia e que teñen en común os celos entre os irmáns. En todas as familias hai un preferido de papá ou mamá, ou da avoa, ou hai algún que é máis forte e que adoita gañar nas pelexas, ou que é máis alto ou máis guapo, ou é louro, ou ten os ollos azuis, ou calquera outra calidade ou aspecto que o destaca dos demais e que se converte en obxecto de envexa. E todo iso maniféstase no momento máis inoportuno, cando se tenta celebrar a festa do nacemento de Xesús de Nazaret que predicou o amor entre os homes de boa vontade.
Nunha reportaxe da revista Elle dábanse consellos para evitar esas situacións. Beber pouco e non tratar determinados temas durante esas ceas: sexo, relixión, política, o exército, os equipos de fútbol ou temas laborais. Parece difícil manter unha conversación con tantas limitacións e por iso recomendaban que, se se producían silencios prolongados que resultasen tensos, podíase recorrer a cantar panxoliñas ou cancións populares, como O porrompompero ou Campás de Belén. Noite de paz é pouco recomendable porque os seus tons agudos poden levar o tenor da familia a lucirse e a revitalizar así os antigos celos infantís.
Finalizadas as comidas do Nadal, o que corresponde agora é afrontar a costa de xaneiro e a costa de febreiro con paciencia e bo ánimo. Xa saben: «Ao mal tempo, boa cara».