Deberiamos estar de Entroido, vestir de cores, cantar pola rúa, pintar a cara, dar moitos brincos e poñer a carauta. Porén, por momentos, o que máis me apetece é arrincarlle a carauta a outros. En especial, aos violentos. Non pode ser que esteamos a chorar a morte dun veciño querido, dun home afable, un avó que se desgustou por como increpaban o seu neto.
Porque Andrés Rico morreu por iso, por estar vendo un partido de balonmán. O árbitro era neto seu. Desde as bancadas alguén comezou a maldicilo e el, que nese intre tan só era un avó, recriminou tal actitude. O agresor (ata entón verbal), empurrouno. Entón levou un golpe e xa non recuperou a consciencia. A familia viviu as datas máis sinaladas do Nadal con el no hospital. Pasaron os Reis Magos sen cumprírenlles o desexo da recuperación e agora, un pouco antes do día grande do Entroido, faleceu.
A fatalidade desencadeouse no transcurso dun partido. Ou sexa, mentres se practicaba deporte, que é unha actividade física na que, segundo a disciplina, se establecen certas regras. Neste caso, un deporte de equipo onde se supón que van todos a unha. Quen vai de observador tamén debera ter en conta que hai certas normas cívicas que cumprir. A violencia nunca está xustificada nin permitida.
Saquemos a carauta aos violentos. Fagámolo de raíz, porque non os queremos. Cartón vermello e expulsión directa. Fóra das bancadas, dos pavillóns, da comunidade. Dá igual que se disfracen. Non se pode permitir unha soa morte máis. Tampouco agresións.