Aínda que era nova, eu xa lera o teatro do absurdo cando me metín nun teatro de París a ver a que se considera a peza esencial deste xénero, A cantante calva, de Eugéne Ionesco. Era un pequeno teatro para turistas do Barrio Latino, e, aínda así, quedei abraiada por aquela falta de lóxica feita realidade que te atrapaba e por aquela sorte de estridencia que parecía retarte a liscar, pero que, porén, te mantiña co cu pegado ao asento, preguntándote por que iso que non podías deixar de mirar parecía definir de verdade a condición humana.
Iso mesmo pásame cada mércores cando escoito os primeiros minutos da sesión de control ao Goberno. É sempre a repetición absurda da mesma estupidez, que todos escoitamos coma se crésemos de verdade que ten sentido iso que acontece sempre igual. Uns días antes, o xefe da oposición rexistra a pregunta que formulará. Chega o mércores e pregunta o que lle peta. Pero o presidente contesta a pregunta rexistrada. E o líder da oposición chámalle mentireiro conteste o que conteste. Así que o presidente se ofende moito e chámalle, por exemplo, corrupto. Alguén aplaude. Alguén berra. Alguén pide orde. A emisora, aquí, xa ten contratados uns anuncios.
Cada mércores, abraiada como naquel teatro, pregúntome quen toleou: eu ou o mundo? Naqueloutro tempo nihilista en que, coma hoxe, a realidade deixaba á vida só un sopro, Ionesco escribía teatro para colocar o público nun lugar que lle permitise, diría eu, superar a estupidez imperante. Menos mal que Ionesco non viviu para ver cada mércores que a estupidez integrou o absurdo, e nós, idiotizados, cremos que ese mal teatro é a realidade.