Unha pode vivir en moitos lugares, pero ter casa é outro conto.
Casa é sinónimo de refuxio, de recoñecer o son da noite cando chega a hora de ir durmir. Por iso entendo tan ben a Cándido, un home de 84 anos que hai xa un tempo foi vivir co seu irmán. Así e todo, cada mañá vai á súa casa, ao seu lugar. Di que é porque non quere que a súa aldea, A Bouza, morra. Xa non quedan veciños, só el se encarga de manter esperto o lugar cada día. Vai a casa e, á luz da mañá ao pé da cociña, le a prensa en papel. Non existe mellor lugar para ollar o mundo ca a casa propia.
Mastiga a realidade do mundo desde a tranquilidade do seu fogar. Entendo perfectamente esa sensación de calma e sosego. Trátase dunha sensación única, que só se sente desde o que é o lugar propio que conseguimos no mundo. Iso é a casa.
En menor escala, pásanos a todos. Podo ir a casa e botar o día trasfegando dun lugar a outro, sen «paría», como me dicían de pequena. Pero chega a noite e, co ceo pechado, o corpo relaxa os músculos e da pel dun xeito diferente.
Ler que a rutina de Cándido é visitar a casa a diario fíxome sentir ledicia e tristura a partes iguais. Alégrame a súa paz, pero saber da morte de tantas aldeas é unha mágoa. Di que se achega alí para que A Bouza non estea soa. Ben sabe el que os lugares teñen alma. E necesidades! Está convencido de que a tardanza das comunicacións os illou e provocou o abandono da terra. Por todo isto só queda el como gardián da memoria. Pero... e cando xa non estea?