Na década dos anos cincuenta, co país sometido á ditadura de Franco, e cunha parte moi importante da Igrexa como colaboradora da mesma, o día a día eran a represión, a fame e as execucións ao amencer. Neste escenario, un cura ourensán, o Pai Silva, baixo o lema de «outro mundo é posible», funda a Cidade dos Muchachos para acoller nenos e nenas sen recursos de todos os cantos do mundo. Crea unha Escola de Circo, unha gasolineira, un centro de ensino e escolas de formación práctica con talleres de ferraxaría, carpintería... unha república democrática, forxada co esforzo e traballo «dos muchach@s».
Pero a pesares de ser un reduto de liberdade, un espazo donde non existía a propiedade privada, non logrou escapar dese neoliberalismo feroz que abandeira a especulación e carece de escrúpulos que envolve ao noso país, polo que nos anos 90 comezaban as liortas polos terreos nos que se asentaba que finalmente, se ninguén o remedia, rematarán nas vindeiras semanas coa venda dos mesmos.
A Cidade dos Muchach@s tiña moitas luces pero tamén sombras sobre as que se acabou poñendo o foco, de tal maneira que aquel proxecto que nacera envolto por un halo de utopía, esa que como ben dicía Galeano non se alcanza «pero serve para camiñar», rematou sendo coñecido dentro da nosa provincia polas súas imperfeccións. E si, Ourense abandonou Benposta. Esquecemos que o Circo paseara o nome da nosa cidade por todo o mundo, e que a Cidade dos Muchachos dera esperanza e unha segunda oportunidade a miles de nenos e nenas, que coa única compaña da soidade e da fame, vagaban polas rúas de Río de Xaneiro, Lima ou Porto Príncipe. E por baixar os brazos e non ensinar os dentes, fomos cómplices daqueles que querían truncar un sono que para entón xa era unha realidade.
Co seu final definitivo esmorece así outra entidade senlleira da nosa provincia, e xa non levo a conta dos capítulos de destrución do noso que acumulamos na nosa historia recente. A moitos, aos que viviron e creceron alí e aos que non, se nos encollía o corazón cada vez que Manu Chao cantaba en Bemposta «próxima estación: esperanza» , quizais porque todos sabíamos que o tren estaba a piques de pararse para sempre.