Eran só uns poucos banzos, pero á altura do ano 1983 ou 84 semellaban levarche a outro mundo. Subían, e aínda soben, dende o comezo da rúa dos Fornos ata a de Gravina, trinta metros mal contados onde atopabas un letreiro que dicía Bar, así, sen máis. Alí dentro, unha barra tan pequena como a rúa e unha decoración anodina agochaban o paraíso que un levaba meses buscando. Alguén comentou que no Bar podía escoitar a música que non atopaba en ningures, nunha cidade que espertaba moi lentamente á modernidade, e na primeira tarde na que atravesei a porta -si, os pubs abrían á tarde-, puiden comprobalo. Xa non lembro que soaba ese día, pero tranquilamente puido ser algo de The Clash ou Siniestro Total, Echo and the Bunnymen ou Gabinete Caligari. Quen sabe. O caso é que aquel pub semellaba colocarnos no centro do mundo aos que coma min abandonaran ao mesmo tempo o bacharelato e os 40 Principales e só tiñamos oídos para Radio 3 e unha manchea de grupos de nomes raros e música excitante.
O Bar foi a nosa entrada a un mundo novo, pero logo aprendemos que os que tiñan catro ou cinco anos máis ca nós xa se puxeran ao día no Charol da rúa da Lúa, e antes aínda en locais míticos que nunca chegamos a coñecer, como o Violeta ou o Elefas. Pouco a pouco, a só un paso real da ruta dos viños pero a un millón de kilómetros mentais, fomos coñecendo o Antoxo, non tan exquisito coa música, ou El Patio Andaluz, que en pouco tempo converteríase en refuxio de rockers e garaxeiros. Tamén Papes, clásico, e o Rataplán, moderno e de gustos máis pop. En fronte deste, na rúa de San Pedro, abriu o Soda, que coa chegada de Labra converteuse en refuxio das esencias do rock máis tradicional nun momento, o fin de década, en que o pop menos arriscado invadía as listas de éxitos e a programación dos pubs máis modernos. Logo chegou o FAR para reforzar a resistencia: organizábanse audicións, editábanse fanzines, abriuse incluso unha fugaz tenda de discos, Hard Line, e nacían grupos como Los Morta, Mitocondrias, Megapearls, Cosecha Roja, Sugarfree ou El Paso. Os concertos eran tamén de tarde, na Casa da Xuventude, na discoteca Vanessa ou no Faraones, matadoiro nocturno de última hora no segundo soto dun edificio de Marcelo Macías que no serán acolleu a Del Tonos, Doctor Explosión, Los Contentos, Pleasure Fuckers…
Un non padece de nostalxia, pero ese ambiente foi esmorecendo. Fixémonos maiores, non houbo relevo xeracional, e hoxe aquela zona da cidade resulta irrecoñecible para os que vivimos aqueles anos. Cambian os tempos, ás veces para mellor e outras para peor. De tódolos xeitos sempre paga a pena lembrar, que quede constancia do que se viviu. Talvez estes asuntiños non pertenzan á historia en maiúsculas da cidade, pero si a esa historia a pé de rúa que lle dá o seu carácter propio, a que fai das cidades o que son.
Carlos Rego é músico e escritor de libros coma «Nuevo Rock americano: Luces y sombras de un espejismo» ou «Derribos Arias».