
Reportaje | Mujeres de un pueblo de Allariz aprenden a andar sobre dos ruedas Un monitor les dirige ejercicios de calentamiento antes de sentarse en el sillín y pedalear
12 nov 2005 . Actualizado a las 06:00 h.«Esoutro día probei a bicicleta porque levaba dous homes tendo conta de min pero mire, eu fago a bicicleta se é na auga e vou dereita, téñome ben mais aquí nesta biccleta non porque mire, na auga anque marche para outro lado non pasa nada pero aquí se caigo pode ser perigoso para min que teño problema de osos». «Esto está ben pero como é a primeira vez, ata que esteamos unha temporadiña non podemos dicir que andamos na bicicleta. Eu non montara nunha nunca na vida. Coa miña idade vexo máis difícil que poida aprender coa bicicleta pero bueno, eu montei e seguín dereitiña, andaba tranquila e agora espero repetir. Non teño maniotas e estamos agradecidas». «Esto para min é un deporte dos bos. Aínda imos moi lentas, a ver se agora saímos adiante. Véñennos un monitor e ás veces dous, que cómpren ben, porque senón imos retrasadas. Cando aprenda a andar na bicicleta movereime por cerca, por estes pobos, por estes sitios onde non hai moita xente pero (risas) xa ve a idade que temos». «¡Ponte dereita! ¡Veña! ¡Dereita, dereita!...». «¡Tira Manuela!», «¡Non me pegues!» «¡Cala e agárrate ben!». «¡Bravo!». «¡Avelina!, ¿botamos unha carreira?». Y dirá usted, ¿qué es esto? Pues nada más que las exclamaciones de un grupo curioso de abuelas de Torneiros (Allariz) que están cumpliendo su sueño: andar en bicicleta, a través de un cursillo municipal. Quisieron ir más allá de las manualidades, incluso de la piscina y pusieron dos objetivos: uno, aprender a andar sobre dos ruedas y dos, «bailar solto». Ayer estaban practicando con las bicis en la pista de baloncesto junto al centro social del pueblo. Cuando Ana Pérez, monitora, les dijo que empezaban la tarea, un grupito de siete mujeres, la mayor parte abuelas, agarradas a sus manillares, exclamaban en coro: «¡Ai, Dios mío!» Era una asignatura pendiente, lo dice Pilar Gallego, concejala y monitora: «Nos pobos ás bicicletas accedían máis os homes pero as mulleres xa incluso nos burros tiñan que montar de lado porque non estaba ben visto que abriran as pernas». Y para no ser menos que los hombres, estas vecinas, en edades que van de los 45 a los 70 años, pidieron el cursillo. «Sae do normal sobor de todo pola idade», añade Pilar. Pero la edad es lo de menos. Antes de subir a la bicicleta hacen una sesión de calentamiento con Javier, el monitor que ayer no pudo acudir a la cita. Realizan estiramientos. Cada bicicleta lleva rodines para evitar sustos. Petición original «Pediron esto e por unha vez non se trataba de macramé e animeinas porque se en Allariz hai costas, tamén as hai para os homes», cuenta Ana Pérez. Las siete señoras están encantadas. Ríen lo que quieren, están haciendo lo que deseaban y hubo que pedir las bicicletas. Alguna es de hombre. Da igual. Setenta años Manuela Gómez pone cara de velocidad sobre el sillín: «Esta nosa idade é mala, son 70 anos, ¿que lle parece? pero aínda non lle collín o punto. Cando monto vexo que é bonito aprender o que se poida pero para nós é difícil, mais pouquiño a pouco...». El cuerpo lo tienen bien porque como dice esta mujer, si por la tarde hacían sus pinitos sobre dos ruedas, «pola mañá fumos á piscina así é que nós temos sempre algo que facer e botamos unhas risas; eso é o que nos vale». El sillín Concepción Coello es otra veterana de Torneiros que jura no haberse subido jamás, hasta hoy, en una bicicleta: «Nós decidímonos, e por que non, ¿non é?», dice. Pero cuando se sienta en el sillín, nota que aún no está todo controlado: «Bueno, aínda me leva un pouquiño a cabeza, que marcha para un lado. Para min o máis difícil é endereitar o corpo porque eu vou con presión e manda máis ca un». Pero hay otra pequeña dificultad, el freno. «¡Ai! non lle tocamos para que non tire con nós». Concepción ríe pero lo tiene claro: «Soa non me animo a soltarme, que teño moito medo a estes 64 anos». Mientras hablamos, Avelina va de un lado hacia otro bien agarrada a su bici. Su rostro lo dice todo. Son mujeres felices y como ahora, dicen, «bailamos solto», hacen fiestas entre ellas. Son las chicas de oro del pueblo, activas, decididas y simpáticas que van más allá de las clásicas manualidades. Hay tiempo para todo pero lo de las dos ruedas las tiene realmente entretenidas sobre la pista de hormigón delante del centro social.