Os Dacosta son unha saga en Covadonga, que loita contra o seu estigma de barrio conflitivo
04 jul 2016 . Actualizado a las 05:00 h.O avó Dacosta era unha institución e a súa saga -15 fillos e unha chea de netos entre os que figura o futbolista Ramón Dacosta- segue debuxando a vida de Covadonga. Desaparecido xa o vertedoiro, o barrio é un lugar xeograficamente privilexiado que, en vez de promover urbanizacións de luxo con panorámicas sobre o Miño, arrastra o estigma da marxinalidade e as drogas.
É un lastre ao que o colexio de ensino infantil e primario nunca foi alleo aínda que, lembra Ramón, dentro dos muros non existía conflitividade. O seu mestre de francés e lingua castelá, Adolfo Pérez Abellás (Amoeiro, 1952), lembra o seu desembarco no barrio. Era 1972 e el facía as prácticas de Maxisterio: «Este edificio non estaba. Isto era un terraplén e había catro pavillóns parellos da antiga sindical. O barrio era un gueto; non estaba nada urbanizado, as rúas eran de terra, había pelexas no terraplén... Despois foise urbanizando e a droga desapareceu para o casco vello... pero despois volveu».
Rematados os estudos e despois de varios destinos, López Abellás volveu ao colexio de Covadonga, como mestre, no 76; alí estivo 24 anos: «Eu sempre presumín de que en Covadonga me respectaron moitísimo. De feito, puiden marchar moito antes, pero non quixen, dábame non sei que deixar isto».
Aquel desembarco no ano 76, no inicio da Transición, segue vivo na súa memoria: «Atopeime cun colexio no que non había biblioteca, pero si unha capela onde se facían os primeiros venres de mes e había confesións nos corredores. Opúxenme e esa foi a miña primeira cruz».
Ramón Dacosta naceu en 1974 e cursou ata 8º de EXB no seu barrio. Despois, da man do Celta, marchou para Vigo, onde combinou fútbol, vida nunha residencia e estudos no instituto do Calvario. As primeiras xogadas fíxoas en Covadonga e moitas das súas lembranzas deportivas están no patio escolar.
«O cole aportoume moito tamén no fútbol. Daquela saías das clases, collías un cacho de pan e... a xogar! O que hoxe falta é o fútbol de barrio», lamenta.
«A Ramón gustáballe máis o fútbol que estudar. Non sei cantos tenis escarallaba! A avoa tapábao cando facía algunha trasnada. Estaba moi unido aos avós», detalla o profesor. «Se podía estar tres horas no patio e unha na clase, non estaba unha no patio e tres na clase. Balón sempre había por medio e, xogando ao fútbol, el era o que mandaba no patio».
López Abellás lembra o Ramón neno como «un rapaz moi alegre, un bo rapaz, que tiña ese interese polo fútbol igual que outro compañeiro que lembro, que hoxe é un artista da pintura, botaba toda a clase pintando e tirando papeis. Quizá non o entendemos no seu momento, a súa actitude ía por outro lado, ese era o seu centro de interese».
Uns mestres moi humanos
Dende a perspectiva infantil e dende a ollada actual, Ramón Dacosta valora especialmente a carga humana dos mestres que atopou no colexio: «Xa non a nivel educativo, que estaban superpreparados, senón a nivel humano, xogaron un papel importante chegando ás persoas, aos rapaces coas súas dificultades. O maior recordo que teño era ter ese acercamento; eran profesores que chegaron a comprender a situación de certas persoas. Eran moi próximos e traballaron moitísimo no humano e no profesional».
Coñecían, relata Adolfo, «a realidade social e familiar de cada un, había implicación; no recreo saiamos tomar café ao Milucho e falabamos coa xente do barrio, organizabamos excursións, pero con toda a familia, non só cos nenos. Daquela había uns 800 alumnos -hoxe son arredor de 200- e dende o centro arranxáronse moitos problemas importantes; aquí sempre se apoiaba: a moitos non se lles cobraba o comedor, facíanse cestas en Nadal, entregábase roupa, incluso se facían no comedor comidas de máis para que moitos nenos puidesen levar para a casa».
«A relación foi sempre fluída -lembra Dacosta- porque eles transmitían ese lado humano».