Sucedeu hai anos. Un outubro coma este: sinfonía de follas que caen no val de Monterrei, rumor de xílgaros, recendo de viño que ferve nas adegas, vida, cor, e máis vida. O Juan Ramón do estanco recuperaba os seus xeonllos de mil cirurxías, paso a paso, verso a verso. Contemplaba a beleza, verinísima, mentres os músculos resucitaban das feridas: progresa adecuadamente, dicían os doutores. Verín, cando ningunha pandemia existía, era unha festa. Un lugar importante. Case trinta anos atrás. Como unha novela de Hemingway, pero mellor. Acababan de crear o hospital. Os funcionarios de educación, facenda ou sanitarios residían durante a semana na vila. Un xoves, en calquera pub, congregábanse os Rolling Stones e Manzanita. Que tempos aqueles! Todo era efervescencia. Mesmo encontrar catro individuos mistéricos. Pantalón negro. Camisa e chaqueta negras. E unha gravata negra e amarela que rubricaba a outonía. Lenzo amarronado, tenue, tan lindo que o Mariló, só no seu coche, choraba de emoción vendo caer as follas e escoitando no radiocasete a Sabina: vivo en el número siete, calle melancolía. Eu escribía demasiado. Tanto, que hoxe xa non sei qué escribía daquela. Porén, recordo os catro homes de negro. O Juan Ramón, tamén. Eran os primeiros cobradores de morosos que apareceron no val de Monterrei. Apenas existían empresas nese sector, nin emblemas empresariais, nin anuncios televisivos. Eles foron os pioneiros. Chegaron á miña vila para cobrar débedas nocturnas. Cobraron. Marcharon. Antes pasaron polo estanco para comprar un cartón de Marlboro. Deixaron a súa tarxeta: «Abeja Maya. Cobro de morosos. Sucursales en Madrid, Barcelona, Sevilla y Verín». Un lugar importante.