Non sei que lle pasa ao Paco Mariló comigo. Se eu digo branco; el, negro. Se intento non discutir; el, discute. Creo que todo comezou cando fomos a Córdoba. El non soubo entender a miña graza. Pregunteille en Verín: «Paco, que está máis perto de nós, Córdoba ou a lúa?». «Non digas, parvadas, Caneiriño», contestou. Eu, facendo unha broma inxenua, respondín: «Paco, ti ves Córdoba dende aquí?». Non lle fixo graza. E non me estraña. Era unha brincadeira ridícula. Agora, cada vez que hai lúa chea, penso naquela ocorrencia inocente. E todo porque o Paco, diga o que eu diga, lévame a contraria. As causas non son políticas, ou si. Nin deportivas. Nin teñen que ver coa nosa inquebrantable amizade. Interroguei aos da cuadrilla polo motivo do distanciamento. O Bernardo dixo que as miñas opinións sobre o Goberno de España, todas inmellorables, non son do gusto do Mariló. O Valentín confesou que estaba enfadado comigo porque cando cantamos con guitarra sempre lle chamo a atención (e con razón: vai por diante tres ou catro acordes). O Paco das Monxas quedou pensando na causa do enfrontamento e, serenamente, contestou que o descoñecía. Ata chamei ao Juan Ramón a Plasencia. Respondeu: «Son cousas vosas, non me metades no medio». O Julito do Salgueiro: «Asuntos de maiores, aos novos non nos pasan esas parvadas que vos pasan a vós». O luns estabamos os dous sós na barra do Fidel´s. «Paco, que che pasa comigo, que fixen mal?». El, despois de botar un grolo do branco de Monterrei, contestou taxativamente: «Non soporto o teu retrogradismo total». Estiven a piques de preguntar que quería dicir. Pagou. Marchou. E eu, confuso, sigo preguntándome polo significado da súa resposta.