Antón Riveiro Coello publica un libro con 94 relatos que van dende as tres páxinas do primeiro ás tres palabras do derradeiro
03 nov 2017 . Actualizado a las 05:00 h.O novo libro de Antón Riveiro Coello (Xinzo de Limia, 1964) titúlase Á sombra dos bonsais (Galaxia), unha imaxe arbórea que se estende á propia estrutura da obra, formada por 94 contos que se suceden en orde minguante: o primeiro, Intruso, ocupa tres páxinas, mentres que o derradeiro, Infarto flamenco, ten nada máis que tres palabras. O lector pode gabear pola árbore, dende as pólas baixas e frondosas ata o cumio, facer o percorrido inverso, acubillarse á sombra do título ou mesmo saltar de galla en galla.
Á sombra dos bonsais ten o seu xermolo nun xogo que Riveiro Coello puxo en marcha hai tempo nas redes sociais, ás que chegou tarde desanimado pola «feira de egos» que percibía nelas. Pero a espera foi frutífera. O escritor empezou por compartir pequenos relatos que denominou micropostais e que propiciaron unha resposta rápida e directa dos lectores. «Houbo algunha peza que se modificou a partir dun comentario e mesmo houbo algún amigo que escribía o seu microrrelato como resposta ao meu», lembra o autor. Ese diálogo co público estimulou a Riveiro Coello para idear un texto ou dous con periodicidade semanal: cando levaba preto de corenta decatouse de que tiña ante si a semente dun libro.
Aínda que se recoñece mellor na distancia longa -«Gústanme as metáforas, as digresións, a adxectivación, crear imaxes, e todo iso cabe nunha novela», explica-, a brevidade ofrecía novos retos ao escritor, quen defende a necesidade dunha «imaxinación hiperbólica» no cultivo das pezas cativas. Riveiro Coello equipárao a unha «iluminación», unha faísca de inspiración da que depende en boa medida o resultado final, que logo acaba por pulirse coa técnica. Por exemplo, o autor subliña a importancia do título: «Se está mal posto, xa perdiches moito». Tamén hai unha presenza destacada das elipses e do poder de suxestión das palabras: son relatos que agochan ou evocan moito máis do que din no texto escrito.
En liñas xerais, o microrrelato préstase a explotar os recursos do fantástico, que Riveiro Coello cre que se acompasa mellor ao conto que á novela, e tamén do humor, principalmente o irónico, que brilla en numerosas pezas do volume. O escritor busca tamén a emoción, «abrir un sorriso, un pequeno abraio no lector».
Para o autor limiao hai ademais un certo compoñente de reivindicación no microrrelato: «Hai unha tendencia entre sectores da crítica e dos lectores de consideralo como algo con escasa altura literaria, como unha simple mostra de enxeño ou unha anécdota, pero eu creo que non é así».