«Para Platón a misantropía vén dun desengano», lin nunha escolma de poesía galega. O rancor non me enfermara tanto como estar triste.
Xa pasara ano e medio e as amizades aínda me miraban con pena.
Coma un Homero de auga doce, deixei a cidade e viaxei Miño abaixo. Agardaban as vacacións nunha pequena vila da ribeira portuguesa. O espectáculo do Miño, con serea agonía á procura do mar, podería ser medicinal.
Atrincheireime a carón do río, naquela pensión con terraza que coñecera tempos mellores. Coa mirada flotando na auga busquei semellanzas entre o meu desacougo, a casa decadente e o río que se abría nas marxes para entregarse ó mar. Resolvino: tiñamos a dignidade necesaria para afastarnos de laios e de nostalxias do que foi, deixándonos levar cara o que viñese. Polo menos, a autoestima aínda non asolagara.
Pois ben, algo aconteceu: era martes trece dun verán adormecido. Dicir que Anxo foi un anxo é máis cun xogo de verbas. O neto da pousadeira, sorrindo, agasalloume cunha margarida:
—Teña, senhor…., um agasalho da minha mãe!
Outra voz achegouse á do rapaz:
—Mais Anxo, ¿como você é tao mentireiro? Não incomodes ó senhor… ¡Perdoe o meu filho, ele não fica quieto em lugar nenhum!
Mentiras providenciais. Se cadra os xestos inocentes empurran a vida máis ca tecnoloxía. No lusco fusco imaxinei ó Miño recibindo as augas salgadas. E nesa auga danzaban anacos de sol que semellaban feiticeiras fadas de luz. Escintilaban tanto como as que brincaban nos ollos verdes de Mariana, que así se chamaba a nai de Anxo. Será certo que nos ollos sempre fica unha faísca de esperanza.
Aquela margarida foi a primeira de moitas. Non volvín a remontar o río cara o val de Ourense. Alá quedaba outro que non era eu.
José Manuel Paradela Gil. 60 anos. Ourense.