Unha semente plantada nos días previos á selectividade, como o noso amuleto particular para termos sorte. Aquelas flores temperás nos primeiros anos da facultade. Que bonitas estaban naqueles veráns universitarios, cando remataban os exames e tiñamos todo o tempo do mundo para ser felices, sen maior preocupación que a de pensar na seguinte viaxe, festival ou larpeirada!
Esas olivas que acadaron o seu mellor sabor a poucos días da graduación. Ese aceite que, despois de moito ensaio-erro ata collerlle o punto, tanto gozaban as nosas visitas cando a casa dos nosos soños foi por fin unha realidade. Esas podas despois do Samaín que se converteron en tradicións que ningún quería perder (sobre todo para asegurarse cadansúa porción dese ouro líquido que tanto os conquistara).
Despois, chegaron invernos moi longos e moi duros. As olivas comezaron a escasear e o aceite acabou sendo a lembranza dun pasado que cada vez parecía máis lonxe e que dificilmente volvería. Chegou un día que nin sequera o milagre da floración nos alegraba a existencia.
Esa oliveira que nos acompañou nos mellores momentos da nosa vida xa non daba máis de si, agonizaba lentamente e íase murchando cada vez máis. Moitos sentimentos encontrados, moita resistencia ao que xa se sabía inevitable. Todo isto tiña un intenso aroma a fracaso, pero que maior fracaso pode haber que aferrarse a algo do que só quedan xa os vestixios dun pasado marabilloso?
Unha mañá calquera, fría e neboenta, houbo que cortala. De raíz e para sempre. Non había moito ánimo para pensar se algún día poderíamos plantar outra no seu lugar, así que só quedaba recordar todo o bo que nos deixou e tirar cara adiante. E que veña o teña que vir, sen pantasmas, nin sombras, nin espiñas cravadas.
Julio César Piñeiro. 36 anos. Pontevedra.