Todo o que non se consume acaba derramándose. Non dimos gastado o calor da amizade. Eu metéralle alcol en exceso ao corpo. Coma todos, pero sabendo que xogaba co medicamento. Loitei por manterme limpo; sen embargo, Lois, tan felizmente acompañado pola súa Felisa, encheuse de bosta ata as orellas. Envexa? Non o creo. Penso na maldade innata que por veces trunfa e aflora.
A madrugada estaba ben chegada. Falabamos da vida en Suíza, da túa, da miña e da de tantos outros que un día emigramos. Nisto, sen vir a conto, Lois diríxese a min e dime entre risos:
—A ti convenche a vida alá. Os cheiros de Ana pasan máis rápido a fronteira. Moito percorrido se teñen que revirar cara aquí!
Rompinlle os fociños. Apartáronme. Veu Felisa. Faloume. Tentou serenarme. Aloumiñoume. Quenteime de novo. Lois largou.
Ando a contar os aneis desta cadea tecida co alcol. O último devolveumo Ana aquela noite e, dende aquela, estou encadeado a ela.
Mª Carmen Espasandín Domínguez. 61 anos. Laxe.