O mundo é marabillosamente cruel. Uns morren e outros non recoñecen as montañas pola neve. Uns chegan ao final da vida como unha caricatura e outros fan caricaturas coas súas intervencións públicas. A crueldade marabillosa é a traxedia. Non deixa de ser tráxico que mentres a xente honrada decide quitarse do medio porque alguén decidiu facer un cambio de agullas mundial no caudal do diñeiro, outros estean preocupados porque se lle aparecen vellas amizades da xuventude tardía. Mentres a xente pacta a propia morte, alguén se preocupa se lle berran no limitado espazo que vai entre o seu portal e o o coche oficial que pagamos entre todos.
A traxedia é un mecanismo poderoso, pero non afecta a todo o mundo por igual: afecta moito máis á xente do común porque non ten escudos, nin árbore xenealóxicas, nin accións en bolsa, nin alguén que lle ofreza un traballo nun distante emirato árabe completamente bañado polos petrodólares. A xente común anda a peito descuberto entre as traxedias e os guionistas do Fondo Monetario Internacional están decididos a enviarlle novas racións de desastres.
Lorca sabía que a traxedia é un zapateado no que a xente é utilizada como tarima. Por iso as súas traxedias son de moito sufrir pero sen deuses. Hai mitos circulantes, como esas pantasmas que se aparecen, tal que fotos vellas a presidentes autonómicos. Hai esa guerra dos dicires que serve para explicar como honestidade o que é algo que vai máis alá da mala conciencia. Está esa crueldade paradoxal de que a xente que se autocualifica de ben é capaz de cometer grandísimos asasinatos pola vía de sinalar que non son problemas deles. Todo isto anda en férrea organización escénica nas traxedias de García Lorca. En menor medida pero moito máis organizado que no universo mundo. Porque é certo que a xente ten que morrer. Incluso podemos admitir que a morte é inxusta. Pero o resto é un xogo de acción e omisión. Que cada quen se pregunte que fai mentres os demais morren.
Teatro «bodas de sangre»
Teatro Principal
Días: Hoxe
Horario: 21.00
Entradas: 15 e 12 euros
Cabaré | «master class»
O espectáculo do mundo
Creo que era no cabaré onde se aprendía que era o diñeiro o que facía xirar o mundo. Quizais por iso, o xénero non gozou nunca de protección intelectual nin tampouco das preeminentes xerarquías capitalistas. Unha das cousas que fai desconfiar do capitalismo é que nunca admite como funciona o sistema. No fondo saben que non é o bo.
O cabaré, por suposto, é moito máis horizontal que o capitalismo. Teñen algo en común e non é a maquillaxe. O cabaré non ten fin e o capitalismo é inexorable (incluso cando acaba en bel, inexorábel) porque, como un espectáculo, está formado sobre os vimbios máis primitivos da especie: primeiro o material, primeiro un, primeiro o que se ten. O cabaré é moito máis sofisticado que o capitalismo aínda que reciba moito peor trato televisivo. É un xénero de combinacións de cousas que buscan non deixar ao espectador demasiado lonxe, cantarlle algunhas cancións e bailar con esa metodoloxía das festas de fin de ano: eles moi vestidos, elas moi lixeiras. Aínda que a vida sexa como un cabaré, o mundo non é así. E non procede sacar as vellas comparacións entre o espectáculo escénico e un mundo que explota o espectáculo do empobrecemento.
Pero creo que era no clásico no que figuraba unha advertencia que non tivemos en conta. Cando alguén diga que o mundo nos pertence, cando aseguren que hai que sumarse a eles para formar parte do provir -que palabra-, cando canten que o horizonte é dos que loitan, é cando hai que botar man do xeito máis elegante de violencia posible. Porque o mañá só nos pertencerá en canto nos desfagamos deles. En canto fagamos que o capitalismo deixe de ser inexorable.
Teatro Principal
Días: Sábado, 13
Horario: 21.00
Entradas: 9 e 7 euros.
Música | La troba kung fu
Xente hai
Estaba aí, aí por dicir algo de Sidonie. Pero vou mirar para outro lado. Na música pop deberíamos pedir que cando se fagan fotocopias, polo menos que sexan en cor. Pola outra banda poderíamos ir a unha verbena organizada de maneira que hai como unha disposición enerxética que, en lugar de botarnos a algunhas melancolías amables que acabarán por levarnos á nosa casa, nos impulse a encontrar unha casa diferente na que durmir. Non estou seguro de que funcione en ningún dos dous casos. De estalo non traballaría do que traballo. Sería outra cousa moito mellor pagada.
Entre o Kung Fu de saltar montes e A compañía do ruído igual amañamos unha noite para descargar. Pero se vos sentides agoniados polo mundo eu diría que mellor que Sidonie é que busquedes compañía. Que xente hai.
Sala Capitol
Días: Venres, 12
Horario: 20.30
Entradas: 10 anticipada, 12 en taquilla.
Sidonie: Teatro Principal. Venres, 12. 21.00. 14/17 euros.
Música | Pedro guerra
Os tempos están cambiando moito
Eu só fun neno sensible cando me pegaban os compañeiros de clase. Ninguén me pediu esta semana que falase de Pedro Guerra e quedo preocupado porque igual estamos ante a extinción dun tipo de home. E posto que vai cantar en domingo e chove demasiado para manifestarse podía ser un plan con algo de nostalxia. Outro podería ser Días sen gloria. Pero sería deste mundo.
Teatro Principal
Días: Domingo, 14
Horario: 20.30
Entradas: 15 e 13 euros
Música | Giulia valle group
Cando comeza a noite
Cando comeza a noite, comeza o jazz. Como non conseguimos que saia o sol como é debido, como tampouco damos conseguido que o mundo funcione como é debido, quizais poderiamos conseguir ir a un concerto de jazz como é debido. No grupo que organiza Giulia Valle hai de todo: vocación de gran orquestra, ritmo de pequenos combos e unha mestura de músicas que poden ser estándares ou que aínda teñen tempo a acabar como tal.
No seu caso, as marcas das orixes non son para mal porque o importante é como termina a música, non onde comeza. O jazz parécese ás noites niso. Tamén se parece á vida: a xente fai balanzo por como acaban as cousas. Pero teriamos que facer unha excepción coa aristocracia e a monarquía. ¿Pero que ten que ver jazz? Nada. E isto é o mellor do xénero, non ten nada que ver coas cousas mal organizadas do planeta. Por iso comeza cando empeza a noite.
Dado Dadá
Días: Venres, 12
Horario: 22.30
Entradas: 10 euros