«O interese arquitectónico do colexio Raíña Fabiola é un atractivo turístico»
SANTIAGO

Se jubila, tras 12 años de director del centro, y dice que trabajar en un «edificio de autor» complica las reformas
27 jun 2016 . Actualizado a las 05:00 h.En Santiago hay personas que desconocen donde está el colegio público Raíña Fabiola, en la zona de Galeras, y su valor, como obra singular del reputado arquitecto italiano Giorgio Grassi. El director del centro, Eugenio Leira, lo reconoce, aunque, como compensación «persoas que traballan en axencias de viaxes din que o interese arquitectónico do colexio é un atractivo turístico, e que lles preguntan sobre todo visitantes de Italia e Portugal».
¿Y qué le parece a la comunidad escolar? «Hai disparidade. Algunhas persoas mesmo discuten que sexa axeitado para o ensino. Eu, persoalmente, estou encantado, porque gusto desta arquitectura de vangarda de liñas rectas, de formas cúbicas. Aínda que recoñezo que traballar nun edificio de autor ten complicacións, sobre todo para facer reformas: hai que lle pedir autorización ao autor, e como estamos próximos á zona monumental tamén a Patrimonio, e iso encarece as actuacións», explica.
Eugenio ejerce en el Raíña Fabiola desde 1999. Se jubila este jueves, tras los 12 últimos años como director, y antes fue secretario. Llegó tras recorrer otros centros, entre los que resalta el rural agrupado de Teo, donde le pareció valiosa la experiencia de colaboración entre varias unitarias «en especial despois de ter traballado en solitario nunha escola de Rianxo», dice.
En el Raíña Fabiola, y después de impartir enseñanzas de varias especialidades, pudo dedicarse al fin a la suya: la música.
Desde que asumió la dirección afrontó importantes reivindicaciones de la comunidad escolar, que se consiguieron con apoyo de diferentes administraciones, aunque alguna no fue fácil, admite. «Lembro que cando cheguei había moita polémica por unha torre de alta tensión eléctrica no patio, que se retirou ao pouco tempo. Da miña etapa na dirección talvez destacaría como a xestión máis intensa a do ximnasio, pois foi unha reivindicación de máis de 10 anos e resulta pequeno, aínda que é moi útil para a actividade do centro».
El problema, rememora, es que en el centro se quería un polideportivo, pero ante la proximidad del de Santa Isabel les hicieron desistir. Entonces reclamaron un gimnasio, que inicialmente se pretendía que fuese más amplio y se ubicase en el parque de Galeras. Ante la oposición vecinal a que se restase zona verde, finalmente prosperó el proyecto del que ahora disfrutan: «para un festival de fin de curso, por exemplo, é pequeno. Porque agora temos 265 escolares, somos 20 docentes, e se veñen a maiores representantes de moitas familias non se cabe, claro».
Necesidades de familias
El gimnasio dejó libre una sala de usos múltiples, donde hacían antes el ejercicio físico. Eso favoreció satisfacer otra demanda de muchos años: poner en marcha el comedor escolar y madrugadores, dos servicios «que eran unha gran necesidade para moitas familias. O centro abre ás 7.30 da mañá, porque hai nais e pais que o precisan; e após servir a comida, o alumnado está aquí ben atendido até as 16.30 horas, tamén por necesidades de conciliación», manifiesta.
Por el buen funcionamiento de estos servicios, y otros atractivos del colegio «estamos completos, usamos ao máximo a capacidade do edificio, non hai máis posibilidades. Somos un centro dunha aula en infantil e en primaria; e temos dúas desdobradas hai moito tempo pola elevada demanda, e así se prevé que se manterán nos próximos cursos», sostiene.
Antes de su sede actual en la rúa Entregaleras, este colegio estuvo en la carballeira de San Lourenzo. Al cambiar para el edificio de Giorgio Grassi surgieron colisiones con colegios vecinos por la zona escolar, ya superadas y solucionadas, dice Eugenio.
En sus ocho lustros de trayectoria como docente recuerda los problemas existentes a finales de la década de 1970 «cando, por orde do Goberno Civil, a Guarda Civil aparecía no centro por exemplo para tomar datos de quen participaba nunha folga».
Hubo excesivas leyes educativas, afirma, y «penso que se debería asinar un consenso polo ensino, tanta mudanza provoca desconcerto e desilusiona».
Acerca de este último curso, valora: «penso que a reválida vai contra o que é o principio fundamental da avaliación continua, e é unha contradición. Non se pode xulgar o traballo de tres anos por unha proba así. Defendo que se avalíe o sistema educativo, de outro modo. Sería unha loucura que os centros se dedicasen a preparar a reválida como acontece nos institutos coa selectividade, para min hai outros obxectivos máis importantes».