José Antonio Fuentes: «En Santiago levaría 2 millóns de pasaxeiros no bus en 33 anos, que me pasaron como 33 días»

Sandra Alonso

Aún sigue emocionado por la sorpresa que familiares, amigos y excompañeros le dieron el viernes 7 de junio, pocos días antes de que se jubilase tras 33 años conduciendo autobuses urbanos en Santiago. «Nese servizo, de tarde, fóronse todos subindo ao bus en tres paradas. Na última, na do CHUS, agardaba a muller e os fillos. Mentres, dentro, a xente cantando: Acelere, señor condutor... Púxenme nervioso, porque aínda estaba traballando, pero tamén moi feliz. Non o agardaba», reconoce agradecido José Antonio Fuentes, conocido como Fuentes, el orosino de 63 años que, desde que llegó a Santiago hace casi cuatro décadas no dejó de transportar gente. «Levaría como 2 millóns de pasaxeiros no bus, no que estiven 33 anos, que me pasaron como 33 días. Co tempo, fánseche máis longas as horas, pero, ao inicio, collía vacacións e, pasados uns días, tiña gañas de volver para estar cos de sempre», resalta. «Aínda que madrugara, el sempre foi feliz a traballar», afirma Lola Botana, su mujer.

El primer destino de Fuentes, en 1988, fue de taxista, donde se le conocía como Butragueño. «No sector poñíase sobrenome a todos. Dicían que eu tiña un aire co xogador», señala riendo. «No taxi hai unha relación máis próxima, tanto cos compañeiros, ao estar nas paradas, coma cos clientes. E iso que eu non son tan falador», defiende. «Cando levei a Camilo José Cela dende o Hostal ata o restaurante Vilas, foi el, sentado diante, quen non deixou de falar», evoca. «Coincidía coa época álxida universitaria. Eu traballaba moito de noite e iso levoume a cambiar», aclara.

En 1991 comienza su andadura en el bus. «Tras rotar por varias liñas, aos poucos anos establecinme na 1, que ía desde Boisaca ata a Choupana, zona aínda con só casas baixas e na que tampouco estaba o CHUS. Lembro o primeiro servizo ao hospital, aínda baleiro, e agora, a tope», contrapone risueño. «Todo mudou, pero nesa liña, que cruza Santiago, sempre foi moita xente. Nas horas punta sempre estaban os mesmos e, se un día che faltaban, preocupábaste», asiente, mientras Lola anota que los jueves, día del mercadillo en Salgueiriños, él a veces no dormía. «No bus non collía a xente. E había quen se aproveitaba. Teñen faltado carteiras e aí pásalo mal», subraya con una bonhomía que trasciende en más vivencias.

«Hai dúas imaxes que non esquezo. Unha foi ao devolverlle a unha muller o bolso que esquecera no bus, cunha carteira con 600.000 pesetas. Cheguei á ela pola dirección do DNI e grazas a una clienta diaria que era a súa veciña. Esa cara de ledicia...», rescata, mientras Lola se emociona. «Noutra ocasión, unha nai, ao pregar o carriño para subilo ao bus, veu como o meniño choraba. Quedáraselle enganchado o dedo, e tíñao xa negro. Como non sabiamos se ao movelo cortaríamosllo, manobrei e metín o bus en Urxencias do CHUS sen pesar se o podería sacar. No hospital todo foi ben. Ao día seguinte chamoume o pai... A xente é moi agradecida, como cando un home xordomudo deixara o móbil no asento e, ao estar desbloqueado, contactei con el por un veciño. O seu abrazo vale moito», continúa. «Na pandemia, na que traballei dende o primeiro día, deixei máscaras e unha vez un cliente tróuxome ao día seguinte dúas caixas», resalta. «Foi a etapa máis dura. Pola contra, entre os servizos que máis gustei, ao ser alegres, foron os do Son do Camiño», constata.

«En todo este tempo vivín situación moi dolorosas, pero agora asáltanme as boas», reafirma, aclarando que, en su caso, no sufrió ningún percance debido al estado de la flota. «Os buses non son novos, pero aínda que o fosen, as avarías véñenche igual. Eu valoro a evolución. Cando comecei non eran automáticos», razona. «Creo que non sempre temos boa fama. A xente di que non entramos nas paradas... Nós defendemos que ás veces non se nos facilita incorporar», analiza, admitiendo que, aún así, él siempre se sintió muy querido. «Estes días moitas nais achegáronse. Lembraban que as levaba a elas de nenas e agora aos seus fillos», apunta.

Pie de foto. Firma

El emotivo homenaje a un conductor de autobús después de treinta años de servicio

La Voz

«Na homenaxe participaron 35 persoas. Baixando ao hospital noutro bus, onde queriamos agardar con globos, mesmo cruzámonos con el pola zona da Alameda, mentras el ía conducindo, e, pola sorpresa, o meu sobriño incluso tirouse ao chan para que non o vese», explica Lola feliz. «Por agora síntome como de vacacións. Non baixei da nube», añade él.

---

---