La amiense que comenzó a boxear para combatir su insomnio y al cabo de 2 años ya era campeona de España
AMES
Verónica Fernández se preparó para el título nacional, mientras estudiaba y trabajaba, en el club Antelo Team de O Milladoiro
15 ago 2024 . Actualizado a las 05:00 h.La dificultad para conciliar el sueño llevó a Verónica Fernández Pérez, hace ya algo más de 2 años, a practicar un deporte hasta entonces desconocido para ella. «Pasaba por unha mala racha e o psicólogo recomendoume probar cun deporte de contacto. Tiña unha amiga que facía boxeo no club Antelo Team do Milladoiro e acaboume enganchando. Eu tiña moitísimos problemas para durmir. Cambiáranme os horarios do traballo e descontrolóuseme o sono. É algo que termina afectando no día a día: estás cansa, tes frío, atópaste de mal humor...», relata esta amiense, de la aldea de Oca, de 34 años. Descubrió, cuenta, «un deporte súper completo, que a nivel mental me axudaba a soltar e expulsar emocións que non era capaz de soltar doutra maneira. Desconectas de todo, eu podo pasar horas sen darme case conta e faime ben. Saio coma nova».
Verónica estuvo jugando al fútbol 11 desde sus veintipico (en el Dubra, Compos y Tordoia). Reconoce que, cuando comenzó a practicar boxeo no se veía compitiendo sobre el ring. «Facíao por saúde», aclara, y no debutó hasta el pasado mes de noviembre, en el campeonato gallego celebrado en Sanxenxo. «Pasei directa á final porque, entre as mulleres, non hai moitas que compitan no meu peso. A outra chica tirou a toalla, polo que pelexei un asalto e medio nada máis. A partir dos 70 quilos complícase xa atopar rivais femininas e tes que xogar moito co teu propio peso. Eu ando no marxe dos 80 e ás veces tócache baixar para poder loitar e logo volver a subir. Tanto se tes que engordar 5 ou 8 quilos coma adelgazalos antes dun combate é fastidiado», explica la pupila de José Antelo.
Cuenta que, aunque no tuvo muchos combates, «en ningún me lastimaron a cara. Si me lesionei a man porque din un golpe con ela semiaberta. Fíxenme un edema óseo, non foi nada grave, pero o vulto de guerra xa me queda para toda a vida». De hecho, comenta divertida, al Open Vila de Marín «fun coa man como a de Mickey Mouse e o fin de semana seguinte tiña o campionato galego en Noia. Para o nacional de León, que foi entre o 15 e o 21 de xullo, aínda non a levaba ao 100 %, pero fun con ilusión e desfruteino moitísimo. A oportunidade de ir a un campionato de España levando tan pouco tempo no boxeo era algo inimaxinable para min. Fíxose posible grazas ao Antelo Team, aos meus compañeiros que estiveron apoiándome, e á Federación Galega, que contou comigo», dice tras lograr derrotar en la final de la categoría élite femenina a la cántabra Paola Benavides en tres asaltos. Tiene el mérito añadido Verónica de haberse preparado para el título nacional mientras trabajaba en una empresa de colocación de ventanas de aluminio y PVC (empezó en este empleo justo al día siguiente de su debut pugilístico) y estudiaba el ciclo superior de Administración e Finanzas en Fontiñas (lo acaba de terminar). «Tiven que reducir bastante a vida social porque non había tempo físico para todo. Iso si, a recompensa valeu a pena», concluye.
Sobre su club, la amiense destaca el «bo rollo que hai, as clases son súper dinámicas e amenas. Xuntámonos alí un grupo de xente moi diversa, pero levámonos todos xenial... para min é unha pequena familia». La boxeadora confiesa que a ella no le gusta perder ni a las canicas, como se suele decir, aunque las derrotas son también una motivación para ella: «No galego de Noia eu contaba con ganar e non o ganei, por exemplo, pero iso foi como un combustible para seguir e aprender máis. Ganar motívame e perder tamén».
¿Y qué pasa cuando su rival podría ser prácticamente su hija por edad? «Xa me enfrentei a rapazas de 18 anos, pero sabes que se están competindo nun campeonato galego ou nacional están máis ou menos igual de preparadas ca ti para estar no mesmo sitio», responde Verónica. No obstante, aclara que el combate puro y duro es el último paso de un deporte que va más allá: «Aínda hai esa concepción do boxeo de que vas alí a pegarte con alguén, pero iso é o último que fas de todo, e falo só se queres. Nos adestramentos o único contacto físico que tes é dar a outro nas luvas e traballas a condición física, a técnica, o fondo, a forza, a potencia... físicamente é moi bo e, a nivel mental, nos tempos nos que estamos, é unha terapia para moitos. Ademáis, no meu ximnasio adáptanche os exercicios dependendo da túa situación e se tes limitacións pola idade, unha dor de xeonllo ou o que sexa».
En cuanto a los planes a futuro en lo deportivo, afirma la amiense que «con 34 anos non se me ocorre moito máis do que xa fixen, pero seguirei preparándome e todo o que vaia aparecendo polo camiño benvido será».