Pablo Iglesias: «A receita do café de El Muelle mantense igual dende 1931. É o noso segredo»
SANTIAGO CIUDAD
El emblemático bar de la rúa da Senra, en Santiago, reabrió esta semana tras más de un año de pandemia. Su dueño, nieto del fundador, repasa 90 años llenos de historias
23 jun 2021 . Actualizado a las 02:03 h.Este pasado martes, pocas horas después de reabrir su bar tras más de un año de pandemia y sucesivas complicaciones en una reforma, el teléfono del hostelero y dj Pablo Iglesias no paró de sonar con mensajes en los que sus clientes se felicitaban por poder regresar a El Muelle, el local de la rúa da Senra que celebra 90 años. «Moitos sorprendéronse porque abrimos sen avisar, pero recibíronnos con cariño e ata con romanceiros sobre as bondades do noso café», remarca divertido al aludir a uno de los emblemas con los que ya nació el establecimiento. «Cando meu avó o fundou, aquí xa se ofrecía, ademais de peixe e viño, café, que traían de estraperlo de Portugal», evoca sobre el éxito de un negocio que desde los años 60 se asentó, ya con su abuela al frente, como cafetería. «A receita do noso café, forte e de corte clásico, mantense igual dende 1931. Lévanos horas preparalo. É o noso segredo», comenta con una sonrisa mientras señala las tazas. «Anos despois de derrubar o fronteiro edificio Castromil e baixaren os clientes, miña nai tirou xunto ao meu pai do bar. Ela tiña una gran visión e comentoulle a Isaac Díaz Pardo, un cliente habitual, a posibilidade de contar cunhas pezas de Sargadelos serigrafadas co nome de El Muelle. Fomos das primeiras firmas en telo», subraya con orgullo. «Aquí viñeron dende xente da cultura e a política, como Xerardo Estévez, a monxas ou sen teito. Unha asistencia variopinta que se mantivo con equilibrio e respecto, e iso é o mellor», enfatiza. «Durante anos, moitos internos en Conxo cruzaban Santiago para tomar aquí o café», acentúa con emotividad. «Hai xente que vén a diario dende hai 50 anos. Sabemos a hora que é ao velos entrar. Eu crieime entre eles», incide al recordar ya su trayectoria.
«A miña afección pola música naceu co tocadiscos do bar. De mozo xa pinchaba nun mesón de A Raíña. Neses anos tamén creei un fanzine, Electrocute, o meu nome artístico. Tras estudar Turismo, emigrei a Berlín, onde traballei, ademais de dj, en moitas cousas. Miña nai dicía que son aprendiz en todo e mestre en nada», resalta con cariño. «Cando enfermou, xa regresei. Lembro que para focalizarnos aos tres irmáns noutra cousa que non fora a súa grave doenza, empurrounos a montar un restaurante na Algalia, o Resas. O primeiro que fixen foi poñer unha cabina de dj para que a xente cease escoitando música», sostiene con tesón sobre una apuesta artística que, desde el 2015, y tras la muerte de sus padres, llevó también a El Muelle, en una nueva etapa en la que él se puso tras la barra y sus hermanos, ya en otros empleos, lo apoyan desde el exterior. «Se evolucionou cara un espazo máis cultural, sen televisión, é porque eu tamén son consumidor de arte», reflexiona antes de rescatar anécdotas. «Unha vez veu cear o director de cine Aki Kaurismäki, un melómano. Mentres eu pinchaba música el intentaba poñer discos, pero xa lle dixen que aquí escollía eu. Creo que se divertiu», rememora riendo. «Anos antes Pedro Almodóvar, quen buscaba localizacións, quedou fascinado coas nosas cadeiras de corazón. Propuxo filmar no bar, pero meu pai non accedeu», apunta sobre un mobiliario que no mudó desde los años 50.
Animado con la reapertura, y en clave personal, el santiagués, de 44 años, comparte proyectos, como una tienda de vinilos online que llamará ElMuelle1931. Desde su retorno impulsó, además, el Colectivo Colapso, un punto de encuentro sobre el arte sonoro y musical. «Dende xullo imos ter unha residencia artística colectiva no Auditorio e unha programación que inclúe roteiros ou charlas con xente como Yago Portela ou o popular xeadeiro Manuel Prieto, quen tamén é unha eminencia en equipos de alta fidelidade», desvela.
Ya de vuelta al local destaca la cocina. «A chef Lucía Freitas, unha boa amiga, asesóranos e apoiounos na nosa aposta por combinar pratos tradicionais con outros internacionais ou veganos. Eu son dj nun dos seus restaurantes, no Lume», aclara al enfocarse de nuevo en la faceta musical. «No 2016 fixemos aquí unha festa-batalla cun músico pinchando en analóxico e outro en dixital e con maiores a un lado e mozos a outro. A esencia de El Muelle é esa mestura e convivencia. Os que axudaron de noite a recoller foron os de máis idade», concluye riendo.