Lino Blanco: «A carta dos bocadillos do Raíces Galegas é a mesma de 1990, se triunfa para que cambiar?»

Sandra Alonso

Durante tres décadas sus bocadillos alimentaron en Santiago a generaciones de jóvenes que exprimían hasta el final la noche y buscaban, de madrugada, un local para desayunar. «Ata a pandemia aínda abriamos ás seis da mañá. Aí atrasamos a hora. A xente agora pola noite recóllese antes», explica Lino Blanco (a la izquierda), de 69 años, desde detrás de la barra. «Eu sigo no bar, pero o meu cuñado xa se retirou no 2020», añade, cediendo la palabra a Vicente Tasende, de 77, con quien abrió en la rúa Nova de Abaixo, la calle erigida en los 80 y 90 como epicentro noctámbulo, el bar Raíces Galegas. «O nome foi cousa miña. Ambos estiveramos na emigración. Quixen resaltar as nosas orixes galegas, aínda que todo o mundo o coñece só como Raíces», admite riendo Vicente.

«O gusanillo da hostalaría veume de neno. A miña avoa tiña en Bembibre, en Val do Dubra, de onde somos os dous, un restaurante. De mozo traballei no sector en Mallorca, Malpica e, dende os 70, xa en Santiago, en bares como A Gaucha ou Caldeirón, no que facía bocadillos e do que saía un barril de Ribeiro ao día. Logo estiven noutros dous», cita Vicente. «Eu traballaba na construcción en Suiza, pero en 1990 estando aquí de vacacións falei en alto de montar un bar e Vicente sumouse», señala Lino, demostrando entre bromas su gran relación. «Neses anos erguíase o barrio de Fontiñas. Chamáronme para traballar na obra e Vicente díxome: "ti vai e eu abro o bar e se funciona, déixalo". Só quedei uns meses», aclara ante el rápido éxito de un negocio, al que, poco después, también se incorporó Pepe, un hermano de Vicente.

«Era a idade de ouro da movida. Neses anos esta rúa enchíase. Había noites con máis de 5.000 persoas fóra. Impresionaba velo, ata sen circulación. Eu facía o primeiro turno. Comezaba ás 06.00 horas e nalgunha ocasión, e para evitar que me entrasen todos, servía os pedidos por debaixo da verja», evoca Vicente, el autor de los más de 60 tipos de bocadillos con los que abrió el local. «A carta é a mesma do inicio, se triunfa para que cambiar? Eu probei, fixen combinacións e colleron fama», apunta, repasando el bocadillo que más huella dejó. «É o de tortilla e zorza. No arranque, e pola súa cantidade, a xente sorprendíase e ata pedía un coitelo para comelo. Gañou rápido fieis que, incluso, o bautizaron como tortizorza ou zorzilla», ríe Lino. «Unha vez asombrounos que un matrimonio chino nos preguntase por ese bocata, do que oíran falar. Encantoulles», remarca Vicente con orgullo. «Ese leva a sona, pero outros saen máis, como o de zorza, queixo e ovo. Tamén tapas como a ensaladilla ou, os xoves, os callos. Cada semana servimos 8 kilos. Na cociña está a miña muller», desliza Lino, enlazando más cifras que denotan el tirón.

«Iamos ao súper e comprabamos 40 kilos de zorza; cada día chegaban de madrugada 200 barras. Non esquezo cando nunha véspera do Apóstolo, xornada na que vendiamos máis de 500 bocadillos, un camareiro, que comezaba a traballar ese día, asustouse ao ver que chegaban seis caixas de pan só para a xornada. Pediu saír un momento ao coche e non volveu», destaca Lino, admitiendo su intenso trabajo. «Houbo moitos días de non poder pechar pola noite e de darlle eu, que estaba de tarde, o relevo a Vicente», acentúa. «O bar ten 65 metros cadrados. Enchíase de seguido e collemos a un porteiro, pero a xente non o atendía. Dicían: "ata que me bote Vicente non me vou". Eu son tranquilo», asegura el aludido, agradecido al cariño recibido. «Emociona saber que hai mozos que estando fóra do país, o primeiro que piden ao regresar é comer un dos nosos bocadillos», subraya.

«Cos anos os universitarios baixaron, pero se este bar se afianzou, hoxe en día con nove traballadores, puido ser por remodelarse, por non estancarse sumando o prato do día e, sobre todo, por ter atendido sempre aos veciños de Santiago. Moita clientela é local», reflexiona Óscar Blanco, el hijo de Lino, quien hace años se puso al frente del negocio. «A pandemia afectou. Houbo un momento de pensar o futuro, pero, ao traballar como traballamos, meu pai e meu tío convencéronme en reabrir», añade, mirando a los fundadores. «A nós víñansenos bagullas aos ollos ao pensar na xente. Criámonos tamén aquí», destacan ellos de nuevo felices.

---

---

---