Cada vez que vía a Bernardino pensaba que era moi afortunado por telo diante. Nel gustábame imaxinar esa liña ininterrompida de poetas do mar que parte de Paio Gomes Charinho, que pasa por Martín Codax, Meendinho ou Johán de Cangas, entre moitos outros. Un ronsel que logo seguirían Gonzalo López Abente, Fermín Bouza Brey, Blanco-Amor, Manuel Antonio e Álvaro Cunqueiro, este último con aquel libro tan vibrante como foi Mar ao norde. Foron estes, e moitos máis, os alicerces que construíron unha poética do mar propia, do noso mar, como cantaba Bibiano. Un mar que
Bernardino non cansaba de mirar nos seus últimos anos en Nigrán e que revelaba —Alexandre Ripoll sábeo ben— esa capacidade de poder avistar algo que só un poeta ve. Un mar inspirador que outeou coma se fose un «mascato ergueito», en feliz expresión que rescatou a Real Academia Galega para unha homenaxe tributada en Nigrán hai algo máis de dous anos e que tamén se empregou para titular unha publicación coordinada por Marilar Aleixandre.
Un débelle moito a Bernardino. Alén de conectar, quen non o faría?, coa estética ecoloxista e comprometida que percorre a súa poesía, ou coa súa importante obra narrativa, foi el quen no 1989, nun congreso celebrado en Compostela dedicado a Celso Emilio
Ferreiro, revelou a existencia dunhas prosas do celanovés enterradas no tempo, e a el dediquei o meu primeiro traballo por aquela pista que ofrecera. Hai persoas que poden falar e escribir máis e mellor sobre el e a súa obra, mais estou certo de que todos coincidimos na percepción de que ninguén houbo máis afastado ca este membro fundador do grupo Brais Pinto da formalidade que por veces se lle atribúe ao perfil dun escritor ou profesor: antes ben, foi sempre a súa unha actitude vitalmente expansiva e xenerosa; tamén firmemente soñadora cun futuro de noso, algo no que sempre creu. Deixa un regueiro de luz Bernardino Graña na nosa cultura: lembralo e ler a súa obra será agora a maneira de que ese fulgor non esmoreza nunca.