Metes ás veces palabras en galego cando falas castelán porque non atopas ningunha tan exacta para o que queres dicir? Igual o castelán podía deixarse de tanto anglicismo e buscar os seus préstamos na nosa lingua! Estas son algunhas das nosas propostas
31 mar 2019 . Actualizado a las 23:21 h.Lercha: Para nós é quen fala de máis e a destempo. Habería que engadir que o fai tamén con graza.
Trapallada: Pois algo sen xeito, claro, que non chega ao punto de ser unha desfeita pero que tampouco queda moi lonxe.
Pelouriño: Aínda que un «pelouriño» era un instrumento de tortura, o nome cariñoso vén de «pelouro», a pedra. Se tes un neno pelouriño na casa sabes de que falo
Colo: Que preguntar aos nenos en castelán? Se queren regazo? Se queren brazos? Seguro que así prefiren camiñar.
Xeito: Podemos facer algo «con ou sen xeito». Difícil de explicar pero fácil de recoñecer, sobre todo cando falta.
Petar: A RAE recoñece esta palabra co significado de ‘chamar á porta [coa man] en Galicia e León’. O primeiro paso para estendela xa está dado!
Esgalla: Que dirías? Que hai «mucho de algo», «un montón»? Moito mellor «a esgalla», que dá ese matiz extra de cantidade sen límites nivel voda galega.
Desfeita: Podes dicir «desastre», pero non é o mesmo. A «desfeita» achega máis caos, desorde e sacudidas de cabeza mentres pensas como arranxalo todo.
Furar: Non o «furar» de ‘facer buratos’, senón o de ‘darlle ao balón tan forte’ que o porteiro ten que decidir se encaixar un gol e seguir vivo ou intentar paralo... Ese si é necesario no recreo.
Estomballarse: Non se trata de deitarse sen máis, «estomballarse» implica ‘entregarse á forza da gravidade e deixarse caer no sofá sen opoñer resistencia’.
Riquiño: Esta en realidade xa é coñecida e utilizada en todas as zonas con forte influencia galega. É dicir, en todo o mundo menos en 57 países.
Argallar: Xa só con escoitar esas tres sílabas obtemos a imaxe do cerebro da persoa da que falamos, coa súa maquinaria funcionando a todo «filispín».
Falabarato: Transparente e perfecta para aplicar a boa parte da clase política. Hai algo moi pracenteiro en pronunciar palabras despectivas longas.
Zaragallada: Podes chamarlle «recheo» ao de dentro da empanada? Podes. É moito menos preciso? Sen dúbida. «Zaragallada» case sabe a pemento e berberecho.
Toxo: Existe a palabra «tojo», pero só co significado da planta. Que alguén poida ser un pouco «toxo» é algo que ninguén entenderá se o dis fóra.
Pimpín: En castelán un «pimpín» é un xogo, pero non algo que podes chamar a esa persoa vítima perfecta dos falabaratos anteriormente mencionados.
Aquelar: Unha desas palabras comodín que son moito máis que á que substitúen. «Arranxar», si, pero mellor, ‘con coidado e con moito agarimo’.
Enxebre: Nunca sabemos como explicar esta palabra (para iso está a RAG!). O mellor é sinalar e dicir: «Enxebre é este bar». E xa todos entenden.
Fozar: E non só «fozar»: «fochicar», «fedellar», «remexer»… Tantos sinónimos aquí, no galego, e tan poucos no castelán. Enredar? Hurgar? Non é o mesmo.
Zoscar: Tería éxito polo parecido con «zasca». É case unha onomatopea: a primeira sílaba é o son da man movéndose rápido no aire antes do golpe.
Chaparreta: A «azote», a versión castelá, fáltanlle letras e esa sensación de que vai caer máis dun golpe (posiblemente polo parecido con «chaparrada»).
Rabudo: Non é raro que apareza neste tipo de listaxes. Que hai máis acaído para alguén con mal xenio que facer referencia ao seu parecido co demo?
«Estar roncha»: Que igual esa persoa non era rabuda e só tiña un mal día. É dicir, estaba roncha e con pouca gana de lerias. A quen non lle pasou algunha vez? Nada que ver con ter marcas redondas na cara.