Regístrate gratis y recibe en tu correo las principales noticias del día

Raúl sabe inglés, francés, italiano, portugués y alemán: «Agora estou aprendendo hebreo e empecei co neerlandés»

Yolanda García Ramos
Yolanda García VIVEIRO / LA VOZ

YES

Raúl Fernández tiene como «hobbie» el aprendizaje de idiomas, además de ser profesor de italiano en la Escola de Idiomas de Viveiro
Raúl Fernández tiene como «hobbie» el aprendizaje de idiomas, además de ser profesor de italiano en la Escola de Idiomas de Viveiro PEPA LOSADA

Raúl y Daisy, de Viveiro, son dos gallegos enamorados de idiomas «raros» pero hermosos que les han abierto fronteras

21 mar 2025 . Actualizado a las 09:46 h.

Estoy aprendiendo kazajo. Mucha gente se sorprende cuando lo digo. Es el idioma oficial de Kazajistán, una lengua túrquica de alfabeto cirílico y letras impronunciables salvo que tengas capacidad gutural high level. Los afijos y las terminaciones de caso son mi pesadilla. Pero ahí estoy, avanzando y con el orgullo de decir que leí al poeta Abay en su idioma original en la Biblioteca Nacional de España hace unas semanas y que promocioné en la televisión kazaja 24.kz la playa de As Catedrais desde Ribadeo. En kazajo, of course. Hay más gente que también ha querido trascender la línea del aprendizaje lingüístico clásico. Como Raúl Fernández Bugallo (Vigo, 1997) que, además de saber inglés, francés, italiano, alemán y portugués, es políglota por amor al habla sin fronteras. Él imparte clases del tercero en la Escola Oficial de Idiomas de Viveiro pero también se ha animado a irse del guion. Con el hebreo concretamente. Dice: «As linguas encántanme. Son o meu sustento, pero un hobby tamén. O que sinto cando aprendo unha lingua nova dende cero é adrenalina, paixón e ganas de seguir e seguir». «Co hebreo —continúa— empecei de modo moi aleatorio. Estaba estudando en Roma un mestrado e escoitaba música nunha plataforma cando empezou a soar unha canción como latina. Algo que nunca na miña vida oíra. Pregunteime... Que lingua era aquela? Busquei o título da canción e a letra, e recoñecín o alfabeto hebreo. Sabía que se falaba en certo lugar de Oriente Medio. Foi unha especie de amor a primeira vista. Eu reparo na importancia e no papel da música para motivar á xente». Me identifico con sus palabras pues que yo esté aprendiendo kazajo es culpa de la superestrella Dimash Qudaibergen. La canción que escuchó Raúl mezclaba hebreo y español: «Era impresionante!». Y le apasionó tanto tanto que alguna vez estudiaba hasta las tres o cuatro de la madrugada: «Son moi perseverante».

Raúl Fernández, escribiendo en hebreo
Raúl Fernández, escribiendo en hebreo PEPA LOSADA

«Non sabía onde se podía estudar», recuerda. Comenzó online, donde encontró «bastante oferta». «A maioría dos que demandan aprender o hebreo é xente cun trasfondo xudeu e que tende a emigrar ou establecerse en Israel. É máis frecuente do que pensamos, pero por unha razón relixiosa ou étnica máis ben. Eu comecei a finais do 2021. Deime conta de que a maioría dos materiais que os profesores me daban eran moi anticuados. O que custou máis, ao principio, foi familiarizarme co alfabeto, sobre todo porque se escribe ao contrario que o castelán. Cando facía fotocopias, tiña a sensación de que se lía do revés». Cambió varias veces de profesor, cada uno con su método, pero a Raúl le interesaba saber cómo pedir agua, preguntar la hora o presentarse. Hasta que apareció un docente de Barcelona. Para él «foi o mellor», valora.

«Eu comecei a finais do 2021. Deime conta de que a maioría dos materiais que os profesores me daban eran moi anticuados. O que custou máis, ao principio, foi familiarizarme co alfabeto»

Incluso viajó a Tel Aviv. «Cando empezas a estudar un idioma —explica— inevitablemente comezas a interesarte polo sitio onde se fala esa lingua, a cultura, a xente e descobres cousas, unhas que gustan moito, outras menos...». «Lembro que nun sitio pedín unha auga. Ben. Noutro de xeados, dixen en hebreo: ‘‘Ola, boas tardes. Un xeado, por favor”. Fálame o camareiro e non me decato de nada. Tiven que decirlle: ‘Desculpa, pero non falo hebreo’. Sorprendíase», recuerda. Algunos lugareños «daban por feito que eu vivía alí», añade. Empezó a empaparse de lo israelí, a través de libros o lo que cayera en sus manos. «Somos humanos e o ser humano é curioso por natureza», justifica, sobre todo para contrarrestar algunos gestos que ha llegado a percibir por decir aquí que aprendía el idioma de Israel. «Tamén polo que representa ese tema para algúns. Eu digo que tamén falo alemán e non son Hitler», argumenta, añadiendo que, tras venir de allá, le preguntaban si las mujeres salían a la calle. «A veces hai moito prexuízo e ignorancia», dice. Aprender idiomas ayuda a «ver o mundo cunhas gafas novas», sentencia.

«Aprender idiomas axuda a ver o mundo cunhas gafas novas»

Por si fuera poco, agrega Raúl que probó a aprender también el neerlandés: «Cheguei ao A1 durante cinco meses pero co traballo non me daba para máis». «Agora —avanza— estou tentando coas linguas asiáticas. Teño unha viaxe a Corea do Sur e xa estou desexando ir». «A min —concluye— gustaríame saber todas as linguas do mundo». Empieza a enumerar rumano, coreano, chino, japonés... O que me boten!». Quizás le convenza con el kazajo.

Daisy lleva más de un año aprendiendo la lengua japonesa
Daisy lleva más de un año aprendiendo la lengua japonesa XAIME RAMALLAL

«O xaponés é dos idiomas asiáticos máis fáciles»

El japonés lo está estudiando una vecina de Raúl, que también vive en Viveiro: Daisy Ladra Villar (Ourol, 1985). «Ás veces hai que ir despacio aprendendo porque no caso dalgúns idiomas necesítase máis calma polas dificultades dos temarios, as expresións, os silabarios distintos ou as pronunciacións coas que pensas que na vida vas pronunciar ben. Non obstante, no xaponés non, porque penso que é dos idiomas asiáticos máis fáciles que hai porque se parece moitísimo en pronunciación ao español. Se cho poñen, en romanización, podes lelo tal cal. En cambio, en chino tes cinco tons distintos, en coreano tamén cambian as pronunciacións», explica. Realmente comenzó con el chino un año, ante la oportunidad de recibir clases presenciales. Prevé retomarlo para examinarse en su día. Con el japonés lleva año y medio, con clases asistidas. Lo fundamental es aprender el katakana que se «usa sobre todo para a tradución de palabras estranxeiras», el hiragana «co que xa te podes defender, xa que é a linguaxe coa que podes dicilo todo» y los kanjis, que «son moitos e moitas palabras por cada un deles». Una buena noticia: los kanjis del japonés, el coreano y el chino «son os mesmos, con diferentes pronunciacións». Ahora con el coreano va a tratar de inscribirse en la Universidad de Yonsei para lograr certificarse.

 «Aprender un idioma espértache o cerebro. Faiche estar máis atento»

Daisy cree que aprender un idioma te espabila a nivel neuronal: «Espértache o cerebro. Faiche estar máis atento. Nalgunhas palabras en chino practicamente tiña que enredar a lingua para pronunciar, e con algunha aínda non o conseguín». El sistema que tiene de estudio es «repetitivo» y dedica una hora al día. De lunes a viernes. Naoki Shinya y Napo Sensei son sus profesores. El último habla español. «Quero chegar ao nivel máis alto que poida», dice ella. Son cinco en japonés, cinco en coreano y seis en chino.

Daisy lo tiene claro: «Saber idiomas vale de moito. Sempre me gustaron moito. Aparte de ser un hobby, querería chegar a facer traducións ou ensinar aquí. Ademáis, agora estase introducindo o tema de empresas chinas, coreanas e xaponesas e empeza a haber moito concerto, por fin, de k-pop». Se ve una corriente oriental «que nos está chegando a poucos, pero no resto do mundo xa avanzou moito», corrobora Daisy, superfán del género desde que empezó a escuchar a «Kat-Tun, Exile tribe, One ok rock, Big Bang, os famosos BTS, Stray Kids, BTOB...».

Daisy Ladra en su casa en Viveiro, con el material de japonés
Daisy Ladra en su casa en Viveiro, con el material de japonés XAIME RAMALLAL

Sueña con ir a sus conciertos y visitar sus países. Defiende que «as culturas asiáticas son moi ricas, están moi ben estruturadas. En Xapón, o primeiro é a educación». Aun así, se cruza con gente que no entiende su pasión y no hace amago de empatizar, preguntándole que para qué le sirve «eso». «Hai xente que non se conciencia de que hai outros idiomas fóra dos habituais», dice.